Hepinize merhabalar. Ben kısaca nulu. Öyle ya da böyle bir hikâyem var. Sadece içimi dökmek istiyorum.
Ben 5 yaşındayken annemle Kur’an kurslarına gitmeye başladım. Orada bir şeyler öğrenirdim ve o yaşımda bile cehennem korkusuyla mini etek giymek istemezdim. Sizin anlayacağınız beynim yıkanmıştı. İlkokulda kapanma aşkıyla yanıp tutuşuyordum. Ortaokul zamanında bir arkadaşımla anlaşıp İmam Hatip’e başladım. Onunla zaman geçireceğimizi zannediyordum ama öyle olmadı. Kuzeni aramıza girdi, onu tehdit etti. Dolayısıyla ben henüz 11 yaşındayken en yakın arkadaşım benden uzaklaştı.
İlkokulda üstün başarımın getirdiği egoistlik durumum kimse tarafından dizginlenmedi ve ben ortaokuldayken eski okulumdan olan kızların beni görmezden gelmesine katlanamadım. Depresyona girdim, kilo aldım. Ergenlik çağında hepimizin karşılaştığı gibi bir araya gelerek popüler bir kız grubu oluşturdular. Çevrelerindeki herkesi yönetmeyi başardılar çünkü güzeldiler. Bense kısa ve kiloluydum. Ortaokulda fazlasıyla zorbalığa uğradım, kimle arkadaş olsam beni o kişiyi karşı kötülediler.
Aileme okul değiştirmek istediğimi söyledim ama annem diğer okula sırf erkek kuzenimi görmek için gitmek istediğimi söyledi. Başka bir erkek kuzenim anlamsızca benim okulumdaydı ve üstüne sapıktı. Bir süre devam ettim ama sınıftaki kızlar kapanmamla ilgili hep üzerime geldi. Regl olduğumda hepsi başıma toplandı ve yine kapanmam gerektiği konusunda söylenmeye başladı. Kapandım. Onlar gibi olmak istedim. Olamadım. Onlar (bazıları) başına başörtüsü örtüp erkeklerle öpüşen kızlardı. O yaşta bile. En sonunda aynı okulda olduğum kuzenimin okul değiştirmesiyle ben de okul değiştirdim.
Açılmayı düşünüyordum ama ben bunu dillendiremeden annem beni o okula açılmamam şartıyla göndereceğini ve eğer açılırsam eski okuluma geri gideceğimi söyledi. Alışırım, dedim. Ablam kapalıydı. Abim ise kapalı olmama hep karşıydı. Evet, kapanmayı istemiştim ama küçüktüm. Bilemedim. Yeni okulumda bunu çok daha iyi anladım. Derslerim inanılmaz yükselmişti. Sınıf birincisiydim, okul derecelerim vardı ama böyle gitmiyordu. Açılmak istedim.
Liseye geçtim. Fikirlerimle görüntüm hiçbir zaman uyumlu olmadı. Ama en azından artık daha güçlüyüm. Başka bir zorba gördüğümde titremeden cevabını veriyorum. Açılma konusu ise… Biraz karışık. Lise 2. sınıftayım ve hâlâ annemlere açılmak istediğimi söylüyorum. Vicdan yapıyor, “Kapanmasaydın” diyor… Küçüklüğümden itibaren bunu işledi zihnime… Kapanmayı. En son dillendirdiğimde babam bunu yaparsam bir daha ne onun benim gibi bir kızı olacağını ne de benim onun gibi bir babam olacağını söyledi. Ne yapacağımı bilmiyorum. Annem ve babam geleneksel dindar insanlardır. Annem Kur’an okumayı bilir ama babam onu bile bilmez. Ben onların istediği gibi olamıyorum. Sizce nasıl yaklaşmalıyım?
(Görsel: Jack Beal)
Comments (4)
ben de senin gibi 16 yaşındayım ve benim de akademik hayatım seninki gibi hep başarı dolu, ben de hep anne ve babamı gururlandıracak mükemmel evlat olmaya çalıştım. geleneklerine bağlı biri olarak yetiştirildim, tamı tamına dindar büyüdüm. fakat yaklaşık 20 gün önce açılmak istediğimi söyledikten sonra çok şey değişti, gördüğüm baskının haddi hesabı yok. zaten hep baskı altındaydım ama bu seferki daha da çok. yine de pes etmiyorum. biliyorum ki yapacağım. lütfen sen de yap. daha çok genciz, henüz 16’yız ve önümüzde koskoca bir hayat var. ve bu bizim hayatımız. ebeveynlerimiz her ne kadar içselleştirirse içselleştirsin bu karar bizim olmalı. lütfen denemekten, mücadele etmekten vazgeçme. sen çok güçlüsün.
Annem de babam da defalarca bizi silersin o zaman, okul yok, verelim birine evlensin dediler. Defalarca konuştum bu konuyu bi ara gizlice takmadım bi ara yanımızda kapat o zaman dediler en son kapüşonluyla geziyodum. Geçen gün kendileri gelip konuştu istemiyosan bizim için yapman şirk olur biz onaylamıyoruz ne yaparsan yap sonuçlarına katlan.(yanacaksın demeye çalışıyolar:)) Yani bu biraz uzum bi süreç oldu ama tamamen benden kaynaklı ara ara üzülmesinler diye geri adım attım. Sana verebilecek tek ve en önemli tavsiye kararlılık. Ben başta anlık bi heves olmadığını hissettiriyor olsaydım 1 2 yık sürmezdi bi defa üzülürlerdi ve alışırlardı. Korkma bahsettikleri hiç bir tehdit gerçekleşmeyecek yalnızca kararlı olman lazım. Umarım her şey gönlünce olur
Desteğiniz için hepinize teşekkür ederim. Bunun benim için anlamı çok büyüktü. Bu yazıyı ağlamaktan gözlerim şişmiş halde özensizce yazmıştım ve o zorlu günlerde beni hayata bağlayan en büyük şey burada beni destekleyen ve benimle aynı acıyı paylaşan sizlerdiniz. Önerilerinizi dinledim. Haklıymışsınız. Kararımdan vazgeçmedim ve her şey yolunda gitti. Başlarda çok zorlandım ama şu an ailemle aram eskisi gibi oldu. Umarım ki sizin hayatınızda da her şey yolunda gider. Sağlıkla, sevgiyle, barışla kalın! ^-^
Bence söylemeye devam et, en sonunda pes edecekler. Bir de hislerini dillendir sürekli, seni anlamalarını sağla, abini de arkana al her şey daha kolay olacak. Umarım en kısa sürede halledersin nulu 🙂 şans seninle olsun?