Bu sene liseye geçiyorum ve babamdan çok korkuyorum. O ilahiyat okudu, öğretmen olmadan önce de imamdı.
Her şey 5. sınıfta başladı diyebilirim. 4. sınıfta hem aileden hem de sınıftakilerden evimizin yakınındaki İmam Hatip’e puanı yeten bir tek bendim. Bundan dolayı o okula girmeyi çok istiyordum ve girdim. Fakat benim girdiğim sene puanlı sistem kaldırılmış ve herkes kayıtlı olduğu adresle o okula girebilmişti.
Ben “5. sınıfta kapanacağım” diyordum çünkü ailedeki herkes kapalıydı ve ben “Kapanacağım” dedikçe babamın gösterdiği sevinç bana güç veriyordu. Yengelerimin “Kapanmasın, açılır” demeleri sebebiyle kapanmadım ve iyi ki de kapanmamışım çünkü açılırdım, biliyorum. Ben de bunun üzerine babama 6. sınıfta kapanacağımı söyledim ama yine de kapanmadım. Böyle erteleye erteleye 7. sınıfa kadar geldim. O sene arkadaş çevremin biraz bozulduğunu söyleyebilirim.
Şu an 8. sınıfı bitirdim. Liseye geçeceğim. Hiçbir zaman aşırı açık giyinen biri olmadım ben. Geçen gün dershanede denememiz vardı ve korona olaylarından dolayı babam beni arabayla bırakacaktı. Ben de o gün v yaka bir tişört, siyah pantolon ve kapüşonlu yelek giymiştim. Arabaya binince birden bağırmaya başladı, “Hep göğsün açık, hep önü açık şeyler giyiyorsun” dedi. Ben de konuşmak istemedim çünkü daha çok bağıracaktı. Kendi kendine konuştu ve bacağıma bir tane yumruk indirdi. Geldik, kapıyı çarparak arkama bakmadan gittim. Bundan 4 ay önce de beni çok kötü dövmüştü, sırf “Kapanmak istemiyorum” dediğim için. Sürekli fiziksel şiddete sığınıyor, bunu onun yüzüne de söylüyorum.
Benim 4. sınıfa giden bir kardeşim var, o da neredeyse benimle aynı oranda açık giyiniyor ama ben onun yaşındayken babam bana etek bile giydirmiyordu. Kardeşim benim gittiğim okula gitmek istemediğini söylüyor, “Ben babamın okulunda okuyacağım” diyor. Babam geçen gün bana “Kardeşine anlat, ‘Orası çok daha güzel’ de” dedi. Korkuyorum; kendi hıncımı kardeşimden çıkarıp onun hayatını mahvetmekten korkuyorum.
Ayrıca babam sürekli “Senin gibi kızım olmaz olsun, suç bende, seni böyle yetiştirdim” gibi şeyler söylüyor. Bu sene kapanmazsam her şeyi yapar bana, biliyorum. İçimde kapanma isteğinin olmadığını, kapanırsam da Allah için değil onun korkusundan kapanacağımı biliyorum. Kapanınca sürekli “Halana benziyorsun, çok güzel olmuşsun” diyor. Çok üzülüyorum ona ama acımamam gerektiğini de biliyorum. Ne yapmalıyım? Çok ikilemdeyim ve sanırım tekrar bu muhabbetlerin açılmasına 2 ayım kaldı.
(Görsel: André Brasilier)
“Ben “Kapanacağım” dedikçe babamın gösterdiği sevinç bana güç veriyordu.” için 2 yanıt
Bana kalırsa baban sana ne söylerse söylesin kapanmamalısın. Karşı çıkamıyorsan, kavga olsun istemiyorsan bile o seni azarlarken bekle kendi kendine konuşsun dursun, mümkün olduğunca yanına gitme ki gördükçe bu konuyu da açmasın. Çünkü eğer bi kere başını kapatırsan bi daha açması daha da zorlu oluyor bu kez akrabalar ve çevredeki herkes olayın içine dahil oluyor. Eğer karşı çıkabiliyorsan çık, net bi şekilde istemediğini belirt; çıkamıyorsan da dediğim gibi bir süre babandan kaçman gerekecek sanırım. Lise yıllarında yapacak pek bir şey yok maalesef. Ben lise 3’e geçeceğim mesela ve üniversiteyi bekliyorum açılmak için. Bi kere kapandım ve aile evindeyken bir daha açılamayacağımı da biliyorum. Bu yüzden sen de kapanmamak için direnmeye devam et, ne olursa olsun karamsarlığa kapılma. Ömrün boyunca sana karışamazlar sonuçta, eninde sonuna kurtulacaksın. Sevgiyle kal ?
Lütfen dayanabildiğin kadar dayan, annenle konuş o da babanla konuşsun. Vicdan azabı çektir, dinden uzaklasacagini söyle.. Umarım dilediğin gibi bir hayatın olur, şans seninle olsun?