Merhabalar, ben de bu platformdaki kişilerin çoğuyla aynı kaderi paylaşan bir kurbanım. Aslında benim hikayem anaokulunda başlıyor. Ailem, ben daha okuma-yazma bilmezken beni Kur’an kurslarına gönderirdi. Bu senelerce böyle devam etti. Babam her şeyin en doğrusunu bildiğini zanneden bir din kültürü öğretmeni, bizi de kendi doğrularınca yetiştirdi. Annem de keza öyledir. Daha 5 yaşındayken şort giyemediğim için ağladığımı hatırlıyorum. Daha o yaşlardayken büyüyünce kapanmam için beni ikna etmeye çalışıyorlardı. Ben de bunu kendimce kabullenmiştim ve “Er ya da geç kapanacağım” derdim hep.

Çok başarılı bir çocuktum ama beni İmam Hatip’e gönderdiler. Bir nevi gözlerimin önünde ölüm fermanımı imzaladılar. Oraya gidip daha iyi bir çocuk olmamı istiyorlardı fakat gerçeklerden bihaberlerdi. 10 yaşındaki bir çocuğa o kadar branş dersini yüklemek ne kadar doğru? Çok direndim, çok yalvardım, çok ağladım ama beni dinlemediler; “Sıkıntı çekersen okuldan alırız” diyerek geçiştirdiler. Yine o zamanlarda babamla abim, ablama kapanması için baskı uyguluyorlardı. Ablam lise 2. sınıfa gidiyordu ve kapanmak istemediği için her Allah’ın günü onu kemerle dövdüklerini hatırlıyorum. Bunu yapan insanlardan birisi güya toplumu inşa eden bir öğretmen? Komik, değil mi?

Ablamı döve döve kapattılar ve benim o sıralar babamla aram çok iyiydi, bozulmasını asla istemiyordum. Sırf bu yüzden 7. sınıfın ilk ayında istemeyerek fakat kendi söylemimle kapandım. Onların inancına göre açık olmam henüz günah bile değildi fakat ben sırf onlar beni sevmekten vazgeçmesinler diye kendi geleceğimi zindana çevirdim.

Şu an 17 yaşındayım. Kapandığım ilk günden beri çok mutsuzum ve son 4 senedir açılmayı çok istiyorum. Önceden sadece saçımı rüzgarda savurabilmek için açılmayı isterken, şimdiyse aşırı baskı sonucu inancımdan emin olmadığım için açılmayı istiyorum. Üstelik kaybedecek bir şeyim de yok. Ben babamla aram bozulmasın diye kapandım fakat şu an bir baba-kız ilişkisi ne kadar kötü olabilirse o kadar kötü bir durumdayız. Babamla yüz yüze bile gelmeyiz. Annemle de aram bu tür olaylardan dolayı iyi değil. Hayatıma üzüntüden başka bir katkısı olmamış insanların geleceğimi belirlemesi ne kadar adil? Ben sırf bu yüzden defalarca kez depresyona girdim, her gece ağladım. Açılmanın sonuçlarından, babamın tepkisinden korktuğum için kimseye tek kelime etmedim. Fakat sonunda canıma tak etti ve yaklaşık 3 ay önce anneme açılmak istediğimi ‘düzgünce’ söyledim. Beklediğim tepkinin dışında bir tepki verdi ve benimle ‘düzgünce’ konuşup nasihat verdi. Açılmamı tabii ki istemiyor, “Böyle bir şey olmayacak” diyor fakat aynı zamanda benimle güzel bir şekilde konuştuğu için de memnunum. Beni asla bu yüzden azarlamadı ve bu duruma şaşırmadı. Çünkü ben giyinme tarzımla bu isteğimi çokça belli ediyordum.

Şimdi sırada sadece babam kaldı ve bu durumu ona söylemeye gerçekten korkuyorum. Çünkü kendisi benim günaha girmemden çok el alemin diyeceklerinden, “Hocanın kızına bak, ne halde” sözlerinden korkuyor. Fakat korkumu yenip ona bu isteğimi söylemeyi gerçekten çok istiyorum.

Başımı örtebilirler fakat düşüncelerimi asla örtemezler. Ben bu değilim. Bu tarz, bu yaşayış biçimi benim değil; ailemin. Benim onlardan farklı bir insan olduğumu bir türlü anlayamıyorlar. Fakat er ya da geç anlayacaklar. Her günümü üzülerek yaşamaktansa bir günümü berbat geçiririm.
Sağlıcakla kalın…

(Görsel: Alan Feltus)