Ben şu sıralar 15 yaşıma yeni girdim, 2005’liyim. 12 yaşında iken İmam Hatip ortaokulunda okumanın verdiği bir heves ve özentilik ile kapandım. Her zaman zeki olduğumu söyleyenler olduysa bile heyecan ve anksiyete problemim nedeniyle lise sınavında beklentimi ve beklentileri karşılayamadım; o zamanki puanım yüzünden de şu anda bir İmam Hatip lisesindeyim. Ama okulum İstanbul’un en iyi İmam Hatip lisesi olduğu için bu duruma pek gocunmuyorum hatta okulumu ve arkadaşlarımı seviyorum.

Her neyse, bu okula başladığımda biriyle tanıştım ve o bana resmen cesaret kaynağı oldu. Sürekli açılmayı düşünsem de asla cesaret edemiyordum, o arkadaşımla tanışana kadar… Hala kapalıyım ama sonunda bu isteğimi annemlere söyleme cesaretinde bulunabildim, bütün toplum baskısını bir kenara bırakarak… İlk söyleyişim bundan 5 ay önce idi, o zaman çok sert çıktılar ve ben o süreçte hayatıma kapalı olarak devam ettim. Ama bunu asla içimden gelerek ve isteyerek yapmıyorum, ayrıca meal de okuyorum ve biliyorum ki türbanı kadına zorunlu tutan Allah değil, günümüzün sözde Emevi alimleri…

Neyse tabii, ben hala açılmayı istiyorum. Bu süreçte, 3 hafta önce, bunu yine söyledim; bu sefer de “Sen bizim kızımızsın ama yapmazsan senin açından ahirette daha iyi olur” dediler. Bu konuşmadan sonra markete gidecektim. Annem “Aç kafanı öyle git” dedi ama bunu asla içten söylemedi hatta sanki hayırsız bir evlatmışım gibi söyledi. “Tamam çıkıyorum” dedim, ardından annem de babam da bir şok yaşadılar, sonrası tartışma tabii ki… Madem izin vermeyecektin, neden teklif ettin? Neymiş; ben çocukmuşum, aklım yetmiyormuş, bunu yaparsam çok pişman olacak ve cehenneme gidecekmişim, el alem ne dermiş… Ben artık 3 senedir bu yükün altında ezilmekten yoruldum. Annem bana “Delirdin mi?” falan diyor; onlar da çok dindar olduğundan değil, millet ne der diye böyle düşünüp duruyorlar; ne acı!

Hem kulu Allah’ın önüne koyuyorlar hem de o kulları kendi kızlarının önüne… Benim ne kadar üzüldüğümü, bunu asla isteyerek yapmadığımı, psikolojik olarak çöktüğümü bilmiyorlar ya da bilmek istemiyorlar. O kadar yoruldum ki… Daha yolun başındayım, 14-15 yaş… Lütfen bana yardımcı olun, ben artık yapamıyorum. Her gün o kapalı halime bakıp ağlamaktan yoruldum. Bu ben değilim, bu benim kişiliğim değil. Evdeki tek kız evlat benim, 3 tane erkek kardeşim var… Bıktım, bıktım, bıktım!

(Görsel: Gail Brodholt)