6. sınıfta bazı ailevi sebeplerden dolayı modern hayattan köy hayatına geçiş yapmıştık. Tam 3 ay boyunca yani 6. sınıftan 7. sınıfa geçişin yaz tatili boyunca hayatımı oraya adamış gibi hissetmiştim. Sanki 5 yaş yaşlanmıştım. Sabah saat 7.30’da kalk, ev işleri yap, öğlen eve gelenlere akşamki yemekleri ısıt, çay yap, tekrar temizlik yap… Başlarda zorlandım ama daha sonra alıştım. Yaşıtlarım dışarıda oynayıp eğlenirken ben işler bittiğinde benden yaşça büyük olanlarla takılırdım. Onlar kapalı diye heveslendim ve kapandım. Hevesle öyle etekler, başörtüler giyiyordum ki… Gerçekten güzeldi. Daha sonra anlaşmazlıklar oldu ve tekrar döndük İstanbul’a. Hâlâ kapalılığa hevesliydim. Açılmadım, kapalı olarak devam ettim.

7. sınıfa geçmiştim. Okulun 4. günüydü ve sınıfa yeni insanlar gelmişti. Hiçbir arkadaşıma kapandığımı söylememiştim. Herkes çok şaşırmıştı. Yakalama oynarken bir erkek arkadaşımı yakalamıştım ve o bana “Sen bana dokunma!” diye çıkışmıştı. Pek takmamıştım.

Benim için zor zamanlar beden derslerinde başlamıştı. Giyecek doğru düzgün bir şeyim yoktu ve rahat davranamıyordum. Arkadaşlarım fark etti ve “Konuş annenle” dedi. Eve gittim, anneme söyledim. Annemin cevabı “Hayır” oldu, ben de üstelemedim. Keşke üsteleseydim. Çünkü o zamanlar babam kapanmama pek olumlu bakmamıştı.

Platoniğim olmuştu ilk defa. Ona kim olduğumu söyleyince artık bana yazmamaya başlamıştı çünkü kapalıydım. O anın yüzsüzlükleri işte… Böyle böyle derken 8. sınıf oldum ve şu an 14 yaşındayım. Hâlâ içimde açılma isteği var.

Korona’yı bahane edip dışarı çıkmıyorum. Dışarı çıkarsam başörtü yapmak zorunda kalacağım çünkü. Babama bir kere daha bahsettim. Aldığım cevap beni hiç dinlemeden atılan bir tokattı. Ben de annemi kendi safıma çekmeye karar verdim ama bir türlü cesaret edemiyorum. Birçok kez denedim ama olmuyor. Cesaret edemiyorum.

Babam bir keresinde beni okuldan almakla tehdit etmişti. Benim tek kurtuluş yolum okuyup kendi ayaklarımın üzerinde durmak… Mutsuzum, gülmek istemiyorum… Babamdan çok uzaklaştım. Bunun o da farkında. Bir gece dışarı açık çıktım annemle. Ama kapının önüydü ve kimse görmedi, annem de bir şey demedi. Şimdi konuyu açmaya çalışıyorum çünkü yeni okul, yeni insanlar. Beni sıfırdan tanıyacaklar. Bugün olmazsa yarın, yarın olmazsa ertesi gün… Konuyu açmaya çalışıyorum ama olmuyor.

(Görsel: Käthe Kollwitz)