Merhabalar, sizi yeni keşfettim ve kendi hikayemi paylaşmak istedim.

Benim hikayem ortaokuldayken başladı. Ablalarımla kıyafetlerimizi hep ortak kullanırdık, haliyle benden büyük 2 ablam kapanınca bizim de bütün kıyafetlerimiz uzun ve geniş olan kıyafetlere evrilmişti. En büyük abim; ah, her şey onun yüzünden! Ben daha 12 yaşındayken dershaneye gideceğim bir gün beni eşofman altı ve tişörtle görünce hemen yanına çağırıp uyarmıştı: “Git üstüne düzgün bir şeyler giy” diye. Nedenini asla anlamadığım bir halde gidip değiştirdim. Ondan sonra beni her görüşünde azarlayıp üstüme düzgün bir şeyler giymemi söyledi.

Bir gün de kuzenlerle toplanmış vakit geçirirken ortamdaki tek tesettürsüz olduğumu fark ettim. Tabii bunu fark eden tek kişi ben değildim, erkek bir kuzenim daha fark edip “Sen niye saçın açık geziyorsun? Bak, hepsi kapalı, sen de kapan artık” deyince o gün karar vermiştim, ortaokul biter bitmez kapanacaktım. Hem böylece abimin de onayını almış olacaktım ve beni daha fazla sevecekti.

Kapandım. Yeni bir okul, yeni bir hayat… Hiçbir akraba kapanmama şaşırmamıştı çünkü zaten yapmam gereken buydu… Aslında üniversiteye geçip ailemden, akrabalarımdan uzaklaşana kadar tesettürlü olmayı kabullenmiştim ama uzaklaştığımda üzerimdeki psikolojik baskıyı daha net fark eder oldum, buna rağmen hayatıma devam ettim. Çünkü aksi halde ne akrabalarım ne de ailem benimle görüşmez ve iletişim kurmazdı. Ama o kadar çok pişmanım ki…

Saçımı, vücudumu seviyorum ve onları gizlemek istemiyorum. Onların o saçma ahlak anlayışlarından, muhafazakarlıklarından, psikolojik baskılarından nefret ediyorum. Hala onlarla iç içe yaşamak zorunda olduğum için bu duruma katlanıyorum ama bir gün mesleğimi elime alıp onlardan uzaklaştığımda benimle konuşmamalarını bile umursamayacağım.

Ben özgür olmak istiyorum.

(Görsel: Robert Winthrop Chanler)