Ben 18 yaşındayım. 6. sınıfa giderken, 12 yaşında kendi isteğimle kapandım. Babam “Kapanırsan sana şu markalardan alırım” falan diyordu, ben de özenip kapandım. Annem “Yapma, açılırsın sen” dedi; dinlemedim, kapandım. Sonrasında çok pişman oldum, her yıl “Açılacağım” dedim ama korktum, yapamadım.
17 yaşında, yaz tatilinde, tüm cesaretimi topladım ve anneme söyledim. Bağırdı, “Ben mi seni kapattım!” falan dedi. Sonra babama söylemiş, babam bir gün beni yanına çağırdı, üçümüz konuşalım diye. “Niye bunu istiyorsun?” diye sordu, anlattım. “Daha önce desen neyse, 5 yıl geçmiş, ben baban olarak istemiyorum, başımı öne eğme” dedi, annemse “Ben seni alıp çarsıda yanımda dolaştırmam” dedi. Canım çok yandı o laflara. Sustum, kabullendim, seneye üniversite sınavından sonra söylerim deyip bekledim.
Bir yıl bana 10 yıl gibi geçti. Ağlayarak gidiyordum okula, istemiyordum. Halamla konuştum, “Ben de annenle konuşurum sınavdan sonra” dedi. Sonunda sınav geçti bitti. Ben bu isteğimi tekrar söyledim, annem “Git, seninle bu konuyu konuşmayacağım” dedi. Direttim, “Anne yapma etme” dedim, “istemiyorum”. Dinlemedi, “Beni el aleme rezil etme” dedi, “Bizi güldürme millete” dedi. Annemin tek derdi el alem, günah falan değil. Halam konuştu, “Yok” dedi; teyzem konuştu, “Yok” dedi, inatla diretiyor. Bir hafta geçti, artık dayanamıyorum. Herkes “Anneni üzme, yeter” diyor, sanki ben üzülmüyormuşum gibi…
Annem sürekli ağlıyor, sanki evden kaçmışım gibi kendini parçalıyor. Bana “Bugün başını açan yarın kıçını açar” dedi, “Namussuzluk mu yaptım?” diye sorduğumda “Sen onu da yaparsın” dedi, “sen her boku yersin”. 13 yaşındaki erkek kardeşim bana “dinsiz” dedi. Annemin sözlerini kaldıramıyorum artık. Allah canımı alsın da kurtulayım diyorum. İntihar etmek istiyorum, çok çaresizim, artık dayanamıyorum. Biri bir şey desin, yardım etsin bana lütfen. İstemediğim bir şeyi zorla yapmak istemiyorum. Dinden çıkmıyorum, sadece başımı açmak istiyorum.
Teyzelerim, kuzenlerim “Annen bir sürü laf yer, herkes laf eder, bunu yapma isteğin iman eksikliğinden” falan diyorlar. Arkamda duracak büyük bir kimse yok. Canıma tak etti artık, bir an sinirime sahip olamayıp canıma kıyacağım diye korkuyorum. Ben sadece başımı örtmek istemiyorum. Ama yemediğim damga kalmadı; dinsiz de oldum, yoldan çıkmış da oldum. Keşke diyorum, keşke bu coğrafyada doğmasaydım. Bu coğrafya bizim kaderimizi belirliyor. Kendi üstümüzde bizden çok ailemizin ve el alemin söz hakkı var ama nedense bizim hiç yok.
Annemin bana “Niye bunları yapıyorsun? Çok günah, desteklemiyorum” demesini beklerdim. Bana “Orospu” damgasını vurmasını ya da “Bugün başını açan yarını kıçını acar” demesini değil.
Ben kısa-dar zaten giyinemem bu saatten sonra, annemin beni biraz anlamasını bekliyordum sadece. Benim ailem de yokmuş, onu anladım. Zor tutuyorum kendimi intihar etmemek için. Annem ve kardeşim evde tiksinerek bakıyorlar bana, odamdan çıkmıyorum. N’apmalıyım? Biri bir şey desin lütfen…
(Görsel: Andrea Ucini)
“Keşke bu coğrafyada doğmasaydım.” için 10 yanıt
lütfen dediklerini takma bir üniversite kazan bir de burs yada iş bulursan ekonomik özgürlüğünü kazanıp istediğini yapabilirsin ve onlardan izin bekleme asla sana izin vermicekler sen istediğini yap bi anda açık çık dışarı
Bence çok da onay bekleme ya da tamam ben seni böyle kabulleniyorum demelerini.zaten seni yeni halinle kabul ederlerse ederler etmezlerse yapacak bir şey yok.Bu Allah’la senin aranda bir şey.bunları bir tek sen yaşamıyorsun başörtüsü takmak isteyenlere de bazen baskı oluyor yobaz falan diye.keşke başörtülü-başörtüsüz ayrımı diye bir şey hiç olmasaydı.kendine zarar vermeye kalkma değmez bu tür şeyler için.ailen şuan üzerinde çok baskı kuruyorsa üniversiteye git para kazanmaya başladıktan sonra onlardan uzak bir yere taşın ve iletişimini minimuma indir. (eğer hala seni böyle kabul etmiyorlarsa)herkesin istediği gibi bir insan olamazsın bu imkansız.Herkes konuşuyor zaten,milletin ağzı torba değil ki büzesin…umarım ailen bir süre sonra seni kabullenir bunlar üzücü fakat geçici şeyler.umarım iyi bir hayatın olur
Annenle konuşmaya devam et. Evet zor olacak ama onu alıştırman gerek. Hiç oluru yoksa üniversiteyi bekle orada hallet ve telefondan onlara haber ver, tatilde eve gidince zaten alışmış olurlar. İntiharı aklından çıkar, bu bir çözüm değil. Başkaları için kendi hayatından vazgeçme, henüz hayatının baharındasın önünde upuzun bir yol var. Pes etme, güzel günler yakındır. Burada herkes birkaç yıl uğraşıp başardı emin ol. Şans seninle olsun
Seni çok iyi anlayabiliyorum aynı yaştayız. Ben de 13 ümde kapandım ve aynı durumdayız neredeyse. Üniversite kazandım ve bu sene gideceğim. Babama açılmak istediğimi belirttiğimde beni okula kayıt ettirmemekle tehtid etti aslında bunun öncesinde de yaşadığım birçok şey var ama… üniversite benim hayalimde ve istediğim bir üniversiteyi kazandım. Durumu anneme anlatınca o da sırf bir başörtü için okumaktan vazgeçilir mi ? 4-5 sene sonra istediğini yaparsın ama ben senin açılmanı istemiyorum. Yeni kıyafetler şallar alırız sana dedi ama ben mesela yeni bir şeyler almak değil diye bağırdım. Babam eve geldiğinde ise başörtüyü taktığımı gördükten sonra okula kayıt yaptırmaya götürdü ben resmî olarak 18 olmadığım ve özel okul kazandığım için kayıt yaptırırken babamın ve annemin imzası gerekiyordu maalesef. O yüzden senelerdir istediğim başörtüyü çıkaramadım. Okul kartında bile başörtülüyüm. İntihar etmeyi ben de çok istedim. Bazen hâlâ daha intihar etmek istiyorum ama üniversite kazanmışken kampüs hayatını tatmadan hayalimi yaşayamadan ölmek de istemiyorum. O yüzden ailemden gizli açılmayı düşünüyorum yani üniversiteye gittiğimde açık olacağım ama babamın olduğu yerde kapalı 4-5 sene gerçekten ekonomik bağımsızlığımı elime alana kadar başka bir çözüm yolu bulamadım. Okul bitince işe girip çalışmaya başladıktan sonra zaten bana karışamayacak ama o 4-5 sene nasıl gözümde büyüyor bir bilsen…
Sadece önündeki güzel günleri düşün ve ailenin olmadığı yerde istediğini yap ben başka bir çözüm yolu bulamadım ??♀️
En yakınlarından psikolojik baskı görmenin nasıl bir şey olduğunu anlayabiliyorum. ‘Başını açan kıçını da açar’ cümlesinin aynısını ben de annemden duydum. Şu an için bu meseleyi seni anlamayacak insanlarla konuşmaktan kaçınmanı tavsiye ediyorum. Çok haklı bi mücadele içindesin ancak o insanların bakış açısını değiştirmeye çalışarak kendini tüketme. İntihar düşüncesini zihnine getirme bile lütfen. önünde istediğin gibi yaşayabileceğin güzel günler olduğuna eminim.
Sen nasıl olmak istiyorsan öyle ol. Onlar konuşacak saçma sapan şeyler söyleyecekler hiçbirini duyma kafana takmamaya çalış.. ne olursa olsun onlar senin ailen hiç korkma onlardan.. başka bı şehirde üniversite kazan orda istediğin gibi giyin. Seni çok iyi anlıyorum sanki benim ailemi anlatmışsın.. tek çaremiz kendimizi kurtarmak okuyup biyerlere gelip sözümüzü böyle geçiririz anca. Özgürlüğünü kazan.
Okuduğumda kendi hikayeme benzettim. Bence izin almayı bekleme balkona falan açık çıkmaya başla hem gözleri alışsın hem de ne kadar ciddi oldugunu anlasınlar ilk başlarda konuşmazlar belki ama inan bana zamanla alışıp susarlar. Anahtar kelime sabır. her şey istediğin gibi olsun
Okuduğumda kendi hikayeme benzettim. Bence izin almayı bekleme balkona falan açık çıkmaya başla hem gözleri alışsın hem de ne kadar ciddi oldugunu anlasınlar ilk başlarda konuşmazlar belki ama inan bana zamanla alışıp susarlar. Anahtar kelime sabır. her şey istediğin gibi olsun
bak şuraya yazıyorum seni kurtaracak tek şey üniversitede başka şehire gitmen ama onlara karşı çok dik gidersen seni okula yollamayacaklarını düşünüyorsan çok dikleşme ve bence annenle tartışma bu konu hakkında sanki hiç olmamış gibi yap ve konuşma sonra birden annene çok iyi davran ve yumuşadığı bir zaman -genelde insanlar geceleri daha duygusal olurlar- seni asıl etkileyenin bu sözler olduğunu seni onun yetiştirdiğini ve asıl onun asla senin böyle bir şey yapmayacağını bilmesi gerektiğini söyle. ayrıca eninde sonunda açılacağını, ona değer verdiğin için de söylediğini söyle. işte huyuna git. bu arada annene okurken ne kadar sinirlendiğimi söylesem az. kardeşin de aynı şekilde. sakın intihar etmeyi düşünme. dünya senin ailen gibi bir yer değil. kendi hayatını kurduğunda zaten onları en fazla isteğine göre bayramlarda göreceksin.
imkanınız varsa piskolog veya aile terapisine gitmenizi öneririm. ben aileme söylemeye bile cesaret edemedim, her gün ölmek istedim. en sonunda ailem durumumu görüp piskiyatriste götürmeyi kabul etti, piskolog aracılığı ile de ailemle konuştuk ve şuan durumumuz çok daha iyi. ilaç kullanıyorum. açılmak istediğimi biliyorlar. çok ağladılar çok üzüldüler ama piskolog sayesinde yumuşadılar. ölmeyi istemek normal bir şey değil, akıl sağlığı ile alakalı bir durum. keşke insanlar fiziksel sağlığa değer verdikleri kadar akılsal sağlığa da değer verselerdi, bu da önemli bir durum çünkü. yardım almalıyız. Allah yardımcımız olsun ne diyelim…