6. sınıftan beri kapalıyım ve 7 senedir İmam Hatip’e gidiyorum. Ailem ve akrabalarım aşırı muhafazakâr insanlar. Kendi düşüncelerini, özellikle kız çocuklarının üzerinde yoğun bir baskıyla uygulamaktan haz alıyorlar. “Bizim çocuğumuz olduğunuz için sizin iyiliğinizi istiyoruz, size zarar gelmesini istemiyoruz” diyorlar. Açıkçası kapanmak istemiyorum ve bunu babam dışında aile fertlerindeki herkese açıkladım. Ablam üniversiteye kadar beklememi ve kararım değişmezse istediğimi yapabileceğimi söyledi. Abimse otoriter bir yapıya sahip olduğundan bu düşünceme tehditle karşılık verdi.
Müslüman değilim ve bunu anneme ve babama söyleyemem. Annem açılırsam hakkını helâl etmeyeceğini söyledi. Helallik gibi bir kavrama inanmasam bile annemden bunu duymak gerçekten can acıtıcı. Bana “Sen bu resimle çizimle ilgilendin ilgileneli böyle garip oldun” dedi. Çizim yapmayı aşırı seviyorum ve beni rahatlatıyor. İleride bunun üzerine yürümek istiyorum. Atölye hocam eğitimim dışında da gerçekten annem gibi oldu. Ona ne düşünüyorsam ve ne hissediyorsam açıkladım. İlk defa, ilk defa benden bu kadar büyük birisinin beni saygı ile dinlemesi ve fikirlerime karşı gelmemesi beni çok fazla mutlu etmişti.
Korkum şu; eğer lise bitmeden bunu babama açıklarsam babam beni atölyeye göndermeye devam etmez. Buna eminim ve gerçekten de bu konuda hocamın hiçbir suçu yok. Ailemin kesinlikle kabul etmeyeceği düşüncelere atölyeye gitmeden önce de sahiptim. Belki ileride bu düşüncelerim de değişebilir, sonuçta ben bir insanım ve düşüncelerimin değişmesi çok normal. Bu yüzden kendimi ifade etmek için üniversiteye gitmeyi bekleyeceğim. Yine de akrabalarımdan, annem ve babamdan çok korkuyorum. Kendim olmak bu kadar zor olmamalı. Birileri tarafından yargılanıp suçlanmak istemiyorum.
(Görsel: Leon Spilliaert)
Comments (3)
Hepimizin kaderi bu.. Müslüman olmadığını direkt ailenden kimseyle paylaşma derim ben çünkü dindar ailelerde büyük bir damga yiyorsun bu durumda. Üniversiteyi bekle eğer ailen gerçekten karşı çıkacaksa ve asla izin vermeyecekse kendini orada yormanın bir anlamı yok. Ama yok uğraşırsam olur diyorsan da annenle konuşmaya devam et derim ben. Şans seninle olsun
Ben de neredeyse senin durumundayım. Ailem beni özel üniversiteye %50 burslu olarak gönderiyor. Ben açılmak istiyorum ve onlara söylersem beni üniversitesen alırlar veya parayı kestikleri için atılırım gibi bir korkum var. Ayrıca beni pek dinleyen insanlar değiller. Onlara açılmak istiyorum desem ünivesitede biri senin aklına girmiş veya başkalrına özeniyorsun derler. Bir türlü benim de düşünebilidiğimi , bir fikrim olduğunu kabul edemiyorlar. Belki de cesaret eder ve bir gün söylerim. Sağlıcakla kalın:)
Kesinlikle katılıyorum, benimkilerde aynı oldum olası sevdiğim şeyleri elimden almakla yada yok etmekle tehdit etmişlerdir beni. Ne zaman onlara aykırı bir düşüncem olsa hep arkadaşlarım yüzündendir onlardan etkilenmişimdir çünkü benim kendime ait fikirlerim olamaz onların gözünde.