Merhabalar, ben 25 yaşında bir öğretmenim. Benim ailem dinine çok fazla düşkündür. Etrafımdaki akrabalar da buna dahil. Bize tesettürü baskıyla kabul ettirmeye çalışıyorlardı. Hâlâ daha ablama ve kız kardeşime -eskisi kadar sık olmasa da- arada bu konuyu açıyorlar. Ben de kafamda soru işaretleriyle onları dinliyorum.

Şu anda kapalıyım. O zamanlar kendi içimde savaş veriyordum. Bir yandan “Buna hazır mıyım acaba?” diye düşünürken diğer taraftan da ailemin başını eğdirmemek, akrabalarına karşı onları mahcup etmemek için kendimle cebelleşiyordum. Bir gün üniversitede bir arkadaşım okula tesettürlü bir şekilde geldi ve o, bu hareketi kendisinden hiç beklemeyeceğim biriydi. O an çok etkilendim ve birbirimizi bir anda aynı şeyleri konuşurken buluverdik. Derken sonraki günlerden birinde kız kardeşim aradı ve “Tesettüre girelim eğer hazırsan” dedi, o an hiçbir şey düşünmeden, kıyafetlerim bile ortada yokken “Tamam” dedim; üniversite 4. sınıfta kapandım.

Okuldakiler de gayet samimi ve sıcak karşıladı. Her şey çok güzel gidiyordu 1-2 sene boyunca. Ama son zamanlarda sürekli açılma isteği geliyor ve ben nefsimle mücadele edemiyorum, sokağa bile çıkasım gelmiyor. Bir anda soğumaya başladım her şeyden. Bir kere annemlere açtım bu konuyu ama bir tek beni dövmedikleri kaldı. En son birlik olup akrabaları ortak ederek beni bu kararımdan vazgeçirmeye çalıştılar; güzelce anlatarak, sohbet videoları izleterek… Çok detaya girmeyeceğim. Ama ben hâlâ tatmin olamıyordum ve bunu kimseye anlatamıyordum. Onları anladığımı ve bu düşüncemin yanlış olduğunu fark ettiğimi söyledim onlara. Aradan 2 ay bile geçmedi ama düşüncelerim yine aynı.

Eylül’de göreve başlayacağım ile gideceğim. Ailemden ayrı düşeceğim. Orada cesaret edebilirsem başımı açacağım ama alacağım tepkilerden çok korkuyorum. Kaç gündür bu düşünceler beni uykumdan ediyor. Sonuçta her şey bir örtüden ibaret değil; örtümü çıkarınca inancım değişmeyecek, ben değişmeyeceğim ama en önemlisi insanların ve ailemin bana yaklaşımı değişecek.

Bunu göze alabilecek miyim ya da mutsuz yaşamaya devam mı edeceğim, bilinmez. Bu yolda aynı şeyleri yaşamış kardeşlerim varsa bana dönüş yaparlarsa çok mutlu olacağım. Son dileğim de umarım mutlu, kendiyle barışık ve en önemlisi özgür ve cesaretli bir ruha kavuşmak. Okuyan herkese teşekkür ederim.

(Görsel: Owen Gent)