Öncelikle merhaba. Sayenizde en azından bir kez de olsa bu konuyu birilerine anlatmaya tenezzül edebildim, ki o kişiler sizlersiniz. Geçen günlerde kalbimde beslediğim en ufak umudu da kaybettim. Hasta olduğuma inanmak zorunda bırakıldım. Ailem homofobik ve dindar bir aile. Belki şiddet görmedim ama ortada öldürülen çocukluğum var. Öldürülen hayallerim var. Her ne kadar gerçek kimliğim bu şekilde olmasa da kapalıyım. Açıkken pek de güzel bir kız değildim fakat en azından kendimle barışıktım, kapandığımdan beri kendimden nefret ettim. Bedenimi sevemedim, içime kapandım. Kilo aldım, kendimi hep sakladım. Yüzüm bir kere bile gülmedi. Kendim olamadım.

Hepiniz duymuşsunuzdur, Diyanet bir açıklama yaptı eşcinseller hakkında. Bu açıklamadan sonra uzun zamandır LGBT konusu dönüyor ortalıkta. Evde sürekli “Ahlaksızlık, yaptıkları iğrenç, hepsi hasta, azıtmış bunlar” gibi sözlere maruz kalıyorum. Ve ben bir LGBT bireyim. Kapalı bir LGBT bireyi. Bu hayatı istemediğim bir bedende yaşamak bana o kadar zor geliyor ki. Bir ilişkim olduğunda el ele onunla gezememek, onu aileme açıklayamamak o kadar zor geliyor ki.

Çok kez denedim açılmayı, çok sert tepkiler aldım. İmam Hatip’e gitmek istemediğimi söyledim, “O zaman okumazsın” dediler. Korktum, üsteleyemedim. İnsanların bana karşı verecekleri tepkiyi tahmin edebiliyorum. Beni, ailem gibi iğrenç buluyorlar. Açıklayacak kimsem yok. Bana destek olacak kimsem yok. Asosyal biriyim, bundan dolayı değer verdiğim pek fazla insan yok ama insan birileri tarafından desteklenmek istiyor. Desteklemeseler bile ölmeyi hak edecek hiçbir şey yapmadık biz. Bu nefreti hak edecek hiçbir şey yapmadık. Saygı duyulması gerekiyor. Artık olanları kaldıracak gücü kendimde bulamıyorum. Lâkin pes etmek de istemiyorum, yaşayacak çok güzel günlerim var.

Şu an için tek hayalim yaşadığım bu yerden kendi çabalarımla kurtulmak. Kendi ayaklarım üzerinde durabileceğim günleri görmek istiyorum. Güçlü bir LGBT bireyi ve güçlü bir kadın olmak istiyorum. Özgür olmak istiyorum. Nefret hastalıktır, lütfen bizi kabullenin artık. Buradayız ve var olmaya her daim devam edeceğiz. Benim gibi olanlar varsa yalnız hissetmeyin kendinizi, yıllardır çabalıyorum bunun için. Ben henüz başaramadım, siz yalnız hissetmeyin. Bir can daha ruhsal olarak son bulmasın.

(Görsel: Ivan Lackovic)