Benim kapanma nedenim ailemdi. Başlarda isteyerek kapandığımı sandım ama öyle değildi. Annem, ben küçükken bana şal takıp çok yakıştığını söylerdi, beni kapanmaya teşvik ederdi. Daha 8 yaşındayken bile şort ve sıfır kollu giydirmediler bana. Tüm arkadaşlarım istedikleri gibi giyinirken kıskanırdım onları. Düşünsenize, 10 yaşındasınız ama size dar pantolon ve tayt giydirmiyorlar…
5. sınıfta kapandım. Ondan önce de ara sıra taktım ama sonra kimseyi dinlemeden açtım başımı, açtım ama herkes tepki gösterdi. Daha 4. sınıftaydım, herkesin saçları rüzgarda dalgalanırken kıskandım işte. O zaman kuzenimle aynı sınıftaydım, onun annesi onu asla benim annem gibi yetiştirmemişti… Açılmak istedim ama ailemin ve arkadaşlarımın tepkilerinden çok korktum, yine aynı şey olacak diye çok korktum. Babaannem “Bir daha başını açarsan çok kötü olur” deyip kızmıştı bana, ben de kapandım işte…
Şu an bile rahat değilim, içimdekileri söylemek istiyorum ama yapamıyorum. Açılırsam en yakın arkadaşım bile kızar bana. Ben de dans etmek istiyorum, tişört giymek istiyorum, arkadaşlarımla rahatça konuşmak istiyorum ama o kadar korkuyorum ki tepkilerden…
Birilerine anlatmam gerekiyordu içimdeki savaşı. Basit görünse de herkes açıkken benim kapalı olmam o kadar rahatsız edici ki… Belki küçükken annem benimle konuşsaydı bu kadar acı çekmezdim. Ben de saçlarımı boyatmak, kestirmek istiyorum. Ben de yazın denize mayoyla girip saçlarımı savurmak istiyorum ama hayatım buna karşı. Yaz tatilinde yüzme kursuna gitmiştim, yüzmeyi çok seviyordum hatta öğretmenim “Yarışmalara katılmalısın” demişti. Ama olmadı, hayallerimin peşinden gidemedim. Hala çok gencim ama bunları yapmaya cesaretim yok. Etrafımdaki insanların benle tekrar dalga geçmesini kaldıramam, bileklerimi kesmek istemiyorum…
(Görsel: Alan Feltus)
Comments (3)
Gerçekten seninle aynı şeyleri yaşıyoruz ama sabret güzelim başaracağız hayat hala devam ediyorsa hala umut var demektir.
Ulaşmak istersen eğer konuşmayı çok isterim
İnstagram :elifsaydannn
Lütfen en kısa zamanda ailenle konuş. Başta karşı çıkacaklar ama sen devam et ve pes etme, en kısa zamanda başaracaksın. Yolun açık olsun
ben 12 yaşındayım 6 yaşımdan beri şort sıfır kol giymiyorum senle aynı durumdayım kiyafet almaya gidince dar pantalon giyemiyorum bunun gibi bir çok şey var aileme söylemek istesemde söyliyemiyorum ne yapmalıyım onuda bilmiyorum iki seçenegim var biri dik durup aileme karşı çıkıp hayatı yaşamak ikincisi aileme başımı eğip itaatkar olmak hayalim dansçı olmak ama istesemde yapamam ailemin bütün üyeleri kapalı en sonunda bende kapancagımı bilyorum ama direnmeye çalışıyorum bir gün bir mucize olup hayallerime kavuşursam size anlatamıcak kadar mutlu olurdum