Merhaba, ben 33 yaşında bir anneyim. Benim hikayem de çok farklı değil aslında, 18 yaşında kapandım. Tabii ki kapalı ve muhafazakar bir ailenin kızıyım, aslında ailem beni hiç zorlamadı ama yine de ben o baskıyı içten içe hep hissettim. Bir gün ben de kesinlikle kapanmak zorundaydım, öyle hissediyordum. Annem kısa giydirmez, kolsuz gezdirmez, bikiniyle denize sokmazdı… Sonrasında kendi isteğimle kapandım, eşimle tanıştım, severek evlendim. Eşim, beni kapalı tanımasına rağmen bu duruma çok zor adapte oldu çünkü ailesi açıktı, zamanla alıştı ve hiç karışmadı bana; hakkını asla ödeyemem.
2 yıl önce kanser tedavisi gördüm ve hayatımdaki çoğu şeyin farkına vardım, en çok da mutlu olduğun gibi yaşamanın öneminin… Fikirlerim çok değişti. Allah’ın emri; tabii ki inanıyorum, kabul ediyorum ama cansız bir saçtan çok daha büyük değerler olduğunun bilincindeyim artık; iyi insan olmak, kul hakkına girmemek gibi… Başımı kapatmak benim için sadece alışkanlık olmuş, rabbimi de kendimi de kandıramam.
Tabii ki kafam, mantığım, düşüncelerim, yapmak-yaşamak istediklerim başımdakiyle hiç uyuşmuyor ve bu çelişki beni mutsuz ediyor. Bazen başımı kapatırken öfleyip pöflerken buluyorum kendimi, bazen karşı camdaki adam için “Aman görürse görsün” diyorum. Bu kadar. Ama yaşı 30’u geçmiş, iki çocuk annesi, 14 yıldır kapalı bir kadınım. Eşim sessiz kalıyor ama haşemalıyken yanımda yürümek istemediğini fark ediyorum. Bu da bir etken sanırım benim için ama o hep sessiz kalıyor. Belki o da etraftakilerin tepkisinden çekiniyor, galiba ben de sadece etrafımdaki insanların tepkisinden korkuyorum.
(Görsel: Murman Kutchava)
Comments (4)
Umarım eşinizin tepkisi sizi örtünüzü çıkarmaya yönlendirmiyordur çünkü bu durumun baskı altında örtünmekten hiçbir farkı yok bence. Eğer hâl böyle değilse en kısa zamanda halledin, el âlem konuşur ve susar, ki bu da en fazla 15 dakika sürer. Hiçbir şey mutluluğunuzdan önemli değil, eşiniz elinizden tutacak zaten, gerisi mühim değil. Şans sizinle olsun, güzel haberlerinizi bekliyoruz?
Merhaba sizinle çok benziyoruz. Konuşmak çok isterim ig den dogayaev hesabımdan bana yazar mısınız
Ben de 35 yaşındayım, sadece 3 yıldır kapalıyım, kendi isteğimle çok iyi düşünmeden ani bir kararla kapandım. Bunda ölüm düşüncesi çok ağır basmıştı. Bu 3 yıl boyunca kimi zaman keşke daha önce kapansaymışım diye kendime kızdım (açıklığı tattığım için) kimi zaman da neden kapandım diye kendime kızıyordum… Kafam allak bullak oldu ama örtümü çıkarmaya cesaret edemedim ta ki bu yıla kadar. 2. Çocuğumu doğurdum ve bu hamilelik bendeki panik atağı tekrar tetikledi. Örtüden sıkılır oldum, örtü takınca bunalıyordum ve tansiyonum yükseliyordu. Boğazımı daraltıyordu. Nefes alamıyor gibi hissediyordum. Yazma takmaya başladım o da sürekli kayıyordu en son içinde birikmiş tüm öfke ve pişmanlık açığa çıktı. Örtü takmak istemediğimi net bir şekilde anladım. Eşimle de paylaştım. Sanki o da duruma memnun olmuş gibi hisettim. Herkes şaşkınlık içinde. Sanki suç işlemiş gibiyim. Tekrar kapanmak da istiyorum aslında bir yandan da istemiyorum da. Kafam allak bullak…
Ablacım sana önerim eşinle bir tatile git orada bir dene açılmayı. Baktın oluyor devam ettirirsin olmadı vicadenen rahatsızsan zaten herkes seni tesettürlü tanıyor öyle devam edersin. Kasma kendini iyi günler 🙂