Merhaba, 20 yaşında hayata tutunmaya çalışan bir kadın olarak yazıyorum bu satırları. İçimde çok fazla birikmişlik var.

Ailem, ortaokuldayken lisede kapanacağımın sözünü benden aldıkları için 14 yaşında -liseye hazırlandığım sene- sürekli saçlarımı savurmak istiyordum. O kadar seviyordum ki onları… Gizli gizli ojeler alıp sürüyordum. Babam hep beni takip ediyordu. Liseye geçtiğim zaman, kendi kararım olmadan, İmam Hatip’e gönderildim. Ortam o kadar kötüydü ki kapandım ve sonuç olarak özgüvenim yerlerdeydi. Aynaya bakmak istemiyordum. Sanki kimse beni beğenmeyecek gibi hissediyordum.

Kendime söz verdim; üniversitede açılacağım, diye. Ailem o kadar kapalı bir zihniyete sahip ki markete giderken bile takip ediliyordum, çok yorulmuştum. Onların sözünün dışına çıkamamak canımı çok acıtıyordu artık. Sonra üniversiteyi kazandım ve sınıfa ilk girdiğimde “Bu ben değilim” dedim, “bu ben olamam”. Renkli bir kişiliğim var ve dans etmeyi çok seviyorum. Babamsa evde spor yapmama bile karışan bir insan. Zaten sürekli evde olduğu için çorabıma kadar karışıyordu.

Kimseye sormadan okula açık gitmeye başladım. Arkadaşlarım yanımdaydı. Eve gidince kapanıyordum. Buna hala devam ediyorum ve sırf kapalı olayım diye ailem beni psikoloğa götürüyor. Sülalem o kadar garip insanlar ki ailemi sürekli kışkırtıyorlar. Babam ferace giymemi isterken, ben şortlar alıyorum kendime. Artık kendimi “çift hayatlı” diye adlandırıyorum. Denize girmiyorum, dışarı ailemle çıkınca hep mutsuzum. Bu doğru bir benzetme olacak mı bilmiyorum ama ben sevmeden evlenen biri gibi sevmeden takıyorum bunu, mutsuzum. Umarım bir gün beni anlarlar. Ben bunu başaracağım, beraber başaracağız.

Sizleri seviyorum.

(Görsel: Owen Gent)