Merhaba, öncelikle ben 15 yaşında bir kızım. 6. sınıfta, ailemin baskısıyla kapandım fakat o zamanlar kendi isteğimle kapanmadığımın pek farkında değildim. Bu yıla kadar her şey normal gidiyordu fakat bu yıl -yani liseye yeni başladığım yıl- ailem beni yüksek bir puan aldığım halde, istediğim liseye değil zorla İmam Hatip’e gönderdi. Okul konusundaki şansım en azından puanının yüksek, öğretmenlerinin de iyi olmasıydı.

Çoğu kişi gibi baskı altında büyüdüm, kararlarımı ailem veriyor ve kendi isteğimle yapmışım gibi davranıyorlardı. 9. sınıfa geçtiğim yaz, ablam ismini vermek istemediğim bir cemaate soktu beni. Belki dışarıdan orayı çok sevmiş gibi görünüyordum fakat o yerde hiçbir zaman mutlu olmamıştım. Birkaç ay oraya giderek geçti, daha sonrasında bir gün dayanamayıp “Başım ağrıyor” diye yalan söyleyerek eve geldim. Eve giderken otobüste ne kadar ağladığımı bilmiyorum. Eve geldiğimde anneme anlattım, en azından anlayış gösterdi ve bir daha oraya göndermedi beni.

Tam olarak 9. sınıfa başladığımda, her şeyin farkına vardım. İstemediğim hayatı yaşamıyor, baskı altında hissediyor ve mutlu olamıyordum ama dayanmaya devam ettim, içime attım ve kimseye söylemedim. En yakın arkadaşım bana açılmak istediğini söylediğinde bile hemen “Saçmalama, çok günah” havalarına giriyordum. Aslında vermek istediğim cevap bu değildi fakat sadece başaramadığım bir şeyi, arkadaşımın başardığını görmek istemedim. Maalesef ona destek olamadım.

Daha sonra bu düşünceler içimde birike birike kocaman oldu. Bugün Twitter’ı tekrar yüklediğimde karşıma çıkan ilk tweet, benim gibi sorunlar yaşayan bir kızın attığı tweet oldu. Değişik bir tesadüftü, mutlu oldum ve hemen ona yazdım. Bugün ilk kez birine içimi döktüm. Gerçekten açılmak istiyorum. Ben de saçlarımın rüzgarda uçuşmasını istiyorum, ben de diğer insanlar gibi olmak istiyorum ama ilahiyatçı ablam ve baskıcı aileme karşı bu yaşta, yapabileceğim bir şey olduğunu düşünmüyorum. Lütfen yardım edin, çok tıkandım. 15 yaşındaki herkes, ergen olduğu için intiharı düşünürken; ben baskıdan dolayı intiharı düşünmemeliyim. Ben bu değilim. Neden bunları yaşıyorum?

Bir internet sitesine ilk kez yazı yazdığım ve aceleyle olduğu için devrik cümleler olmuş olabilir, kusuruma bakmayın.

(Görsel: KIM HYE RIM)