“Keşke o gün ‘Hayır’ diyebilseydim.” ilk yazımdı, şimdi de ikincisini yazıyorum.

Yazıyı yazdığım günün gecesi babama konuyu açtım. Hiç böyle bir şey beklemediğini ve çok şaşırıp üzüldüğünü söyledi, buna ek olarak da “Bunu duyacağıma öleceğimi duysam daha iyiydi” gibi garip cümleler kurdu. Konuşmaya başladım, artık kapanmak istemediğimi ama tepkisinden çekindiğimi ve eğer beni zorlamazsa namaz kılma hususunda daha dikkatli olacağımı da söyledim ama nafile.

Sandığım kadar büyük bir tepki vermedi. “Ben sana karışmıyorum ama dualarım seninle olmaz, senin başına bir şey gelirse ben ilgilenmem, Allah’ın korumadığını ben neden koruyayım, oranı buranı açmak mı istiyorsun? Ben sana çok şaşırıyorum, iman zayıflığı bu, başını açtıktan sonra namaz kılsan ne olur, ben karışmam ama durum bu” gibi şeyler dedi.

Kısacası ben karışmam deyip yine bana tek bir yön sundu. Annemi çağırdı, annem de “Ben kızımın yanındayım” deyince “İkinize de Allah hidayet versin, ben kızımın yanında değilim” dedi. Dövseydi ya gaza gelir ve sinirlenip açılırdım ya da bu meseleyi benim için sonsuza kadar kapatırdım ama maalesef beni bir bilinmezlikten başka bir bilinmezliğe sürükledi.

Hatta geçen gün babamla aramızda şöyle bir olay oldu. Yeğenim benim saçlarımla oynamayı çok sever, hatta bayılır. O gün de babam sevmem için yeğenimi aldı. Yeğenim de babamın sakallarını çekiştiriyordu. Birden bana “Bak, benim sakalım mübarek, senin saçın gibi değil” dedi. Ne diyeceğimi bilemedim, susup kaldım. Ondan sonra üzülüp saçlarımı okşadı.

Ben ne yapacağımı bilemiyorum. Kafam o kadar allak bullak oldu ki aşağı tükürsem sakal yukarı tükürsem bıyık. Kendime inanıp her şeye rağmen açılmalı mıyım? Lütfen yoruma yazın.

Güzel kalbinizde dilediklerinizin gerçekleşmesi dileğiyle… Umutla kalın.

(Görsel: Henry Ossawa Tanner)