17 yaşındayım, sadece içimden geldiği gibi yazmak ve benimle aynı sorunu yaşayan insanların fikrini ve desteğini almak istiyorum. Ben kendimi bildim bileli kapanmak isteyen biri değildim. Ancak iş 8. sınıfın yaz tatilinde değişti.
Bayramlığımı açık almıştık, o gün ablama açık bir şekilde gittim. Döndüğümde ise babam evde yoktu. Açık gitmeme içerlenmiş… Annem öyle söylüyor. Annem hiçbir zaman beni zorlamadı, evlatları için yaşayan biri ve bana da çok düşkün. Konu ilk kez açıldığında annem ve ablam bana yardımcı olacaklarını söylediler, anımsıyorum da o zaman bile istememiştim. Keşke diyorum, keşke o gün ‘Hayır’ diyebilseydim. Ama diyemedim ve kapandım.
Kapalı bir şekilde evden ilk kez çıktığımda markete gitmem gerekiyordu. Ama gidememiştim, başörtülü gidememiştim işte… Zamanla alışmaya çalıştım çünkü başka seçeneğim yoktu. Babamdan çekinen biriyim, ailem üzülmesin diye her şeyi yaparım. Ama çok yoruldum. Açılmak istediğimi anneme ve ablama söyledim, istemediler ama kararıma saygı duydular. Bu kararı verdikten sonra dışarı çıkmak daha zorlu oluyordu benim için.
3 aydır içim içimi kemiriyor, babama hala söylemedim. İstemeden veyahut isteyerek bana bir şey der, kalbimi kırar diye korkuyorum. Arkadaşlarım bana çok destek oluyor ama bir türlü cesaretimi toplayamıyorum. İnanın ki şiddet görmek beni korkutmuyor, babam beni üzer diye korkuyorum. Ama sanırım söylemem gerekiyor çünkü yoruldum, bıktım. Ne yapacağımı bilmiyorum, nasıl sonuçlanır bilmiyorum ama benim için zor bir süreç olacak…
(Görsel: Daniel Murtagh)
Comments (6)
Bu süreç herkesin bildiği gibi zor. Baban isteyerek veya istemeyerek kalbini kırabilir. Bunu göze alman gerekiyor. İnşallah başarırsın.
Aynı durumdayız bende anneme söyledim sadece ilk söylediğimde tehditler hakaretler havada uçuştu 2. Söylediğimde öncekine göre daha hafif bir kavga oldu ama yinede fazlasıyla sinirliydi. Babama hala hiç söyleyemedim. Annem gel hadi babanla konuşalım demişti bana ama o gün kendimi hazır hissetmiyordum o yüzden söyleyemedim. Geçenlerde evden işe gitmek için çıktığımda suratım asıktı istemediğim kıyafetlerle yine dışarı çıktığım için.. Akşama doğru annem ben işteyken aradı baya sordu neden moralin bozuktu akşama kadar ne yaptığımı bile bilmiyorum Aklım hep sendeydi ulaşamadım da açmadın telefonlarımı dedi bir süre sustum ve bekledim. Daha sonra annem saçlarını açmadığın için mi üzülüyorsun ozamam açıl ya yeter bu ne dedi biraz kızmakla kızmamak arasında bir cümleydi bu. Herneyse hala açılabilmiş değilim daha doğrusu şuan çabalamıyorum. Çünkü çalıştığım biraz para biriktirip başardığım gün kendime yeni kıyafetler vs alabilmek istiyorum en azından o halime bir süre alışana kadar kendi ayaklarımın üzerinde durmak istiyorum okula zaten gitmiyorum benim içinde herşey çok zor. Ama paramı biriktirdiğmde ve kemdimi hazrı hissettiğimde babama açacağım bu konuyu. Evet bende çok korkuyorum tepkisinden hatta akrabalarımdan bile ama özgürlük çokça bedel ister heleki bizim gibiler için. Birgün bende buraya başarı hikayemi yazacağım Umarım başarırım başarırız. Sevgiyle kal kendine yaslanan dik yürür hep kendine yaslan
Ha bu arada ulaşmak istersen
İnstagram :sudeciginizz_1
Umarım istediğin hayata kavuşabilirsin. Aile baskısı, psikolojik baskılar gerçekten çok bunaltıcı olabiliyor. Kendimden biliyorum ben de. Asla vazgeçme kararından. Bu senin hayatın ve senin tercihlerin herşeyden önemli. Hayatını kendin şekillendirmelisin. Nasıl bir aileye sahipsin neler yaşadın hiç bilmiyorum. Ama istemediğin bir şeye ömür boyu katlanmak zorunda değilsin. Bu sana zulüm olur çünkü. Sevgiler. Iyi günler dilerim.
[…] “Keşke o gün ‘Hayır’ diyebilseydim.” ilk yazımdı, şimdi de ikincisini yazıyorum. […]
Benim de korktuğum tek şey babamın kalbimi kırması . Çünkü bazı şeyler tamir edilemeyebiliyor.