Herkese merhaba, ben Merve; evet şu sürekli yorumlarda olan Merve. Okuyacağınız bu yazı 1,5-2 senelik bir emeğin sonucunda kazanılmış bir başarı ve bu başarı hikayesinin finali. Buraya 3. kez yazıyorum. 2. yazımın başlığı “Suç gerçekten ailemizde mi, yoksa hiç susmayan el âlemde mi?”. idi, oradan 1. yazıma da ulaşabilir ve bütün yaşadıklarıma ortak olabilirsiniz.
Evet, gelelim örtümü çıkarma sürecime. Diğer yazıları okumaya üşenenler için kısaca anlatayım; babam aşırı dindardır, annemse farzlarını yerine getiren bir insandır. Annemin ve abilerimin, örtümü uzun zamandır çıkarmak istediğimden haberi vardı, babama da tam olarak olmasa da dolaylı yoldan söylemiştim. Neyse, sınava kadar ailemi -daha çok annemi- örtümü çıkarma konusunda hazırlamaya çalıştım çünkü bütün yazı böyle geçiremeyeceğimi biliyordum. Annem böyle bir şeyi yapamayacağımı düşünmeye ve söylemeye devam etti. Ben tabii “Annem babamın söylediklerini önemser, şimdi de o yüzden izin vermiyordur” diye kendimi tamamen babamla olan konuşmaya odaklamıştım. Hedefimde, sınav dönüşü yolda konuşmak vardı ama o kadar heyecanlandım ki anlatamam. Elim ayağım boşaldı, başım döndü ve söyleyeceğim her şeyi unuttum, bunu biraz ertelemeye karar verdim ama erteleyemedim.
Pazar gecesi herkes uyuduktan sonra annemle oturup bu konu hakkında konuştuk ve gerçekten böyle bir şey istemediğimi, bu sebeple kendimden nefret ettiğimi söyledim. Sınava da o kadar paspal gitmiştim ki sanırım sonrasında olan olaylarda annem o halimi de göz önünde bulundurdu. Neyse, laf arasında bu siteden bahsettim, annem de merak etti ve okumak istediğini söyledi. Instagram sayfasını gösterdim. Bir yandan da dua ediyordum, benim hikayeme kadar inmesin diye çünkü biraz bile okusa ben olduğumu anlardı ve yazıda da ağır konuştuğum yerler vardı, aslında bayağı depresif olduğum bir dönemde yazmıştım. Benim tabii elim kolum birbirine dolanınca annem anladı yazımın olduğunu, direkt sordu “Hangisi?”. Gösterdim ve uyumaya gittim. Benden sonra babam uyanmış ve annem ona her şeyi anlatmış -azıcık abartarak-, yazımdan da bahsetmiş, babam da “Yarın oturup konuşalım” demiş.
Sonraki gün annemle saatlerce konuştuk; yeri geldi güldük, yeri geldi ağladık. Akşam annemi ve babamı odamda ağırladım, bu konuyu tartıştık. Sonlara doğru “Sen bizim kızımızsın, bizi utandıracak bir şey yapmıyorsun. Biz ne olursa olsun senin arkandayız” konuşması yapıldı ve ben mutluluktan ağlamaya başladım. Bu anı hep başka yazılarda okumuş ve “Ne anlayışlı anne-babalar var” deyip onlara imrenmiştim, böyle bir şey yaşayacağımı hiç tahmin etmemiştim. Öyle ki bu zamana kadar bana bir fiske bile vurmayan babamdan ölümüne dayak yemeyi bile göze almıştım.
Ağlaya ağlaya arkadaşlarıma haber verdim. Normalde el âlemi bu konuda çok fazla kafasına takan biriyken, ailemden onay aldıktan sonra “El âlem de kimmiş canım? Onlar benim hakkımda 15 dakika konuşacak, bense bir ömür yaşayacağım” laflarını söyleyen birine dönüştüm. Şimdi yaklaşık 10 gündür örtülü değilim ve örtümü çıkardığımdan beri neredeyse her gün dışarı çıkıyorum hafiflemiş bir şekilde. Örtüsüz fotoğrafımı da paylaştım, onlarca mesaj geldi ve hiç kimseye açıklama yapmadım, “Öyle istedim” dedim.
Size de tavsiyem böyle yapmanız çünkü ne kadar uzatırsanız onlar da laf etme hakkını o kadar kendilerinde buluyorlar. Sevgili annem “Başarı hikayeni ne zaman paylaşacaksın?” diyordu, işte şimdi paylaşıyorum ve ona da buradan onu çok sevdiğimi bilmesini söylemek istiyorum; iyi ki hayatımda, iyi ki annem…
Bu yol ve bu sayfa bana çok güzel kız kardeşler kazandırdı ve ben kız kardeş kazanmaya devam etmek istiyorum. Konuşmak isteyen, derdini paylaşmak isteyen, bu yolda yalnız yürümediğini hissetmek isteyen herkesi @ozgurlukemekisterr kullanıcı isimli Instagram adresime bekliyorum. Yalnız yürümeyeceğiz hanımlar, olmak istediğimiz gibi göründüğümüz yarınlara!
Başarmış kadınlara hep rüzgarın hissini soruyordum ve “kuş gibiyim” diyordu hepsi. Ben de başarınca anladım ki bizler aslında prangalar ardındaki kuşlarmışız ve yine anladım ki rüzgarın saçınıza değme hissi kesinlikle abartılmıyor.
(Görsel: Robert Gwathmey)
Comments (10)
Senin adına ne kadar mutlu olduğumu anlatamam cidden. Şu an bir değişim sürecindeyim. Bu süreç bittiği gibi açılacağım. Bana yeni bir bakış kazandırdığın için tesekkurler
Ya ben teşekkür ederim biraz bile etkim olduysa ne mutlu bana, umarım en kısa zamanda başarırsın?
Su yazıyı okuyunca o kadar duygulandım ki hatta göz yaşlarımı bile tutamadım çok şanslısın gerçekten adına çok sevindim umarım bende bir gün başarabilirim ?
Ya çok teşekkür ederim umarım sen daha güzel bir şekilde halledersin, konuşmak istersen bana ulaş❤
Senin adına çok sevindim, bende iki kere çabaladım ama beceremedim. Üniversiteyi şehir dışında okuyordum açıldım ailem öğrenince kendi yaşadığım şehire yatay geçiş yaptırdılar bana. Ailemin başımı açmam kabulü değil o kadar dedim istemiyorum diye ama hep olmayacak gibime geliyor çok zoruma gidiyor 🙁
Keşke üniversitede bir iş bulup ailene ondan sonra söyleseydin.. Uğraşmaya devam et, istemediğin sürece bir anlamı olmadığını ve sevap yazılmadığını söyle. Sakın bırakma, sakın pes etme yoksa sonra çok daha zor olur
senin annen ve baban anlayışlıymış benim annem babama göre benim babam ben ona efendim yerine ne dediğim için geçen gün 2 saat dövdü. bunu söylersem başıma öyle şeyler gelirki aklım hayalim almıyor keşke senin kadar şanslı olabilseydim
Annemi 2 yılda ikna ettim, babam da öyle anlayışlı biri değildir annem sayesinde ikna oldu o. Kaç yaşındasın bilmiyorum, üniversiteye gideceksen onu bekle, şehir dışını yaz ve orada yap derim ben
4 aydır ailemle konuşmuyorum hepsi beni azarlayıp kızıyor dayak bile yedim ama vazgecmiyorum psikologa gifiyorum umarim bi gün bende başarı hikayemi yazarım senin adina çok mutluyum gerçekten okurken ağladım umarım çok güzel bi hayatın olur ve bende bir gün senin gibi mutluluktan ağlarım