Herkese merhaba! Öncelikle benim öykümden küçük bir bölümü anlatarak başlamak istiyorum. Ben çok dindar olmayan bir ailede büyüdüm, akrabalarımda ve çevremde başörtülü insan yok denecek kadar azdı. Lise için bir imam hatip lisesine gittim ancak bu imam hatip lisesi sanılanlar gibi imam ve hatipler yetiştirmek için kurulan bir okul değildi. Proje okuluydu ve aynı zamanda sosyal bilimler ve fen lisesiydi. İldeki en iyi okula gidemeyenlerin bir sonraki tercihiydi, belki de buna mecbur bırakılıyorlardı, bilemiyorum.

Burada başı kapalı o kadar çok insan vardı ki ben de başım açık olduğu için dışlanmış hissettim. Aynı zamanda da takdir edilmek için kapandım. Tabii o zamanlar bunun farkında değildim, her şeyi isteyerek yaptığımı düşünüyordum. Ta ki kendi gerçeğimle yüzleşene kadar…

Şu an lise son sınıfım ve kendimi mutlu hissetmiyorum, sürekli “Ben onlar gibi düşünmüyorum”u kanıtlamaya çalışırken buluyorum kendimi. Hem lise son olmam hem de halen imam hatipte okuyor olmamdan dolayı tereddütlerim var. İnsanlar, arkadaşlarım ne der diye çok düşünüyorum, üstelik buna ek olarak “Başımı açmam sınavımı etkiler mi” diye de düşünüyorum. Bütün bunlar arasında da kendimi bulmaya çalışıyorum… Eğer açılırsam “Bir daha asla kapanmam” şeklinde de düşünmüyorum, önceden bunu isteyerek yapmıştım. Her ne kadar etrafımdaki insanların çok fazla etkisi olsa da sonuçta kendi kararımdı. Şimdi de isteyerek açmak istiyorum.

Sınav bittikten sonra açılmayı düşündüm, “Kim ne der” diye takmak istemiyorum. Allah rızası için başörtüsü takmak istiyorum ama şu an değil. Bana fikirlerinizle yardım etmenizi istiyorum, şimdiden teşekkürler. Mutlu kalın!

(Görsel: Tom Hammick)