Merhaba. Ben 18 yaşındayım. Bunu anlatmak çok zor ama bir noktadan sonra kendime itiraf etmem gerekiyor. Ailem çok muhafazakar. Haddinden fazla muhafazakar…

8 yaşından beri annem bana namaz kıldırıyor, 13 yaşından beridir de kapalıyım. Kapandıktan sonra okuldan kaydımı aldı ve bana özel öğretmenler tuttu. Ben de herkes gibi okula gitmek istedim ancak kabul etmediler. Birkaç yıl sonra yurt dışına taşındık. Yurt dışındayken düşüncelerimin daha çok etkileneceğini düşündüklerinden üzerimdeki baskı çoğaldı. O güne kadar her şeyin normal olduğu düşüncesindeydim. İstediğim zaman dışarı çıkamıyor, odamın kapısını kapatamıyor, şarkı dinleyemiyor ve oyun oynayamıyordum. İnternetten diğer insanların hayatını izledikçe, -belki de ailemin dediği gibi- bakış açım değişmişti ya da tam aksine her şeyi daha net görmeye başlamıştım.

Annem bana ayda bir kez de olsa şiddet gösteriyordu. Babam ise “Annen ne derse o” kafasındaydı. Annemi her şeye rağmen çok seviyordum, ki hala seviyorum ama bazen birbirimize zarar verdiğimizi düşünüyorum. Ev işlerinde ona ettiğim yardım bile onu tatmin etmiyordu. O çağırmadan gitmem gerektiğini, yoksa bir çöpten farksız olduğumu söylüyordu. Gururum kırılıyordu her defasında ama “Haklısın” demekten öteye geçemiyordum. Bazen telefonda bir şeyler okurken “Birisiyle mesajlaştığını yakalarsam, evlendiririm seni” diye beni tehdit ediyordu.

Evden kaçtım. Ancak annemin üzüntüsüne dayanamadım ve geri döndüm. Hiç duymadığım hakaretleri duydum, hiç görmediğim şiddeti gördüm. Açılmak istedim, ancak buna asla cesaret edemedim. Benim ailem aşırı dindar; değil açılmak, gizliden gizliye namaz kılmadığımı öğrenseler beni öldürürler. İradem yok, cesaretim yok, çok çaresiz hissediyorum.

(Görsel: Arpad Szenès)