Bildiğim tek şey, utanılacak bir şey yapmadığım.

Merhaba. Bu yıl üniversite sınavına girdim. Bugüne kadar en büyük destekçim, ailem oldu. Her konuda yanımdalardı ve bu sınavı kazanmak için ne kadar emek verdiğimi en iyi onlar biliyordu, kazandım da. İstediğim üniversiteye gidebiliyorum.

3 gün öncesinin akşamında annem ve babam beni yanına çağırdı. Bana verdikleri sürenin dolduğunu, artık kapanmam gerektiğini söylediler. Eğer kapanmazsam evden dışarı çıkamayacağımı, üniversiteye gidemeyeceğimi, bundan sonra hiçbir konuda beni desteklemeyeceklerini söylediler. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Aynı günün gündüzünde, yanımda götürmem için kışlık domates biber yapan annemin ağzından çıkıyordu bunlar. “Beni bu şekilde sınırlandıramazsınız, ben ne yapar eder o üniversiteye giderim” dediğimde “Artık bir annen yok” tepkisini aldım.

Artık ihtiyacım olduğunda seslenebileceğim bir annem yoktu, aynı evin içinde iki yabancı olmuştuk çünkü ben başımı örtmek istemiyordum. Babam benden utanıyormuş çünkü ben sokağa kısa kolluyla, başım açık çıkmak istiyordum. Babam beni sevemiyormuş çünkü “normal insanlar” gibi giyinmiyormuşum. Ben en son ne zaman şort giydim hatırlamıyorum ya da askılı. Giydiğim en açık kıyafet kısa kollu bir üst ve pantolondur. Ailemin böyle bir düşünce tarzına sahip olduğunu öğrendiğimden beri kendime gelemiyorum. Benim annem okumamı, psikolog olmamı benden çok istiyordu; ne oldu bu kadına?

Şimdi çaresizim dostlarım; evde odamdan dışarı çıkamıyor, onlarla aynı masada oturamıyorum. Üniversite konusuna gelirsek de sonuna kadar direnmeye devam edeceğim. Nasıl olacağı konusunda henüz bir fikrim yok. Bildiğim tek şey, utanılacak bir şey yapmadığım.

(Görsel: Igor Moritz)