Merhaba, ben 18 yaşındayım. Ortaokul 6. sınıfta İmam Hatip ortaokuluna başladım. O dönemlerde şalı, okul forması zannediyordum. Okula kapalı gidip açık dönüyordum. Bazen tam tersi oluyordu. 5 farklı din dersi olması da beni aşırı zorluyordu. Ailem kapanmamı istiyordu ama beni hiç zorlamadılar, 7. sınıfın sonunda kendi isteğimle kapandım. 1 yıl sonra liseye başladığımda kapalı gitmek istemedim ama diyemedim aileme bunu. Tepkiler kötüydü ve ilk yılım bunalımlı, sorunlu bir yıldı. Kendimde bile değildim.

10. sınıfın yazında artık anneme dedim; “İstemiyorum böyle olmak, bu benim tarzım değil.” Bana kötü bakarak; “Baban duymasın.” dedi, tekrar bir şey diyemedim. 11. sınıfta kapalı kıyafetlerinin en kısalarını alırdım. Denize giderken falan hiç kapalı olmazdım. Zaten sürekli oje süren, makyaj yapmayı seven biriydim. Sadece dışarı çıkarken şal kullanıyordum.

11. sınıfın yazında tekrar dedim anneme istemediğimi; dershaneye böyle başlamak istemiyordum. “Baban duymasın.” demesi beni korkutuyordu. Çok ağır konuşuyordu. Sanki çok kötü bir suç işlemiş ya da etik olmayan bir şey yapacakmışım gibi konuşuyordu. Üniversite sınavı için kimlik gerekiyordu ve en sonunda babama dedim; “Ben kimliğimin kapalı olmasını istemiyorum.” Bayağı kavgalar oldu. Psikolojik olarak çok kötüydüm. Kalp rahatsızlıklarım başladı. Sınav, dershane stresi de kötü etkiledi. Aşırı kilo vermiştim, sürekli başım dönüyordu hatta bazen bayılıyordum. En sonunda anneme dedim; “Bir kere daha böyle dışarı çıkmayacağım.” ve çıkmadım da. Aynaya bakarken ben olduğumu hissetmiyordum, yaşadığımı bile hissetmiyordum. Anksiyete bozukluğu, kalp ritim bozukluğu oldu ama daha iyi hissediyorum. En azından kendimi bir birey olarak hissediyorum, başkasının benim yerime hayatımı yaşadığı, bir eşya gibi değil.

Kavgalar, ithamlar ve benim için düşündükleri, dinden daha da çok uzaklaşmama neden oldu sadece. Kim ne der, diye düşünmek de yorucu ama insanlar alışıyor. 12. sınıfın 1. dönem ortası tatilinde açıldım. Herkes kendi için doğrusunu bilir diye düşünüyorum. Herkes nasıl mutluysa öyle olsun. İçimden yazmak geldi. Belki de bu konu hakkında çok dolmuşum. Belki görmezsiniz, okumazsınız ama olsun. Sağlıkla ve mutlu kalın.

(Görsel: Florence Dussuyer)