Selam. Ben 16 yaşındayım. Klasik aileden alışılagelen bir şey yapıp, 13 yaşında, 8. sınıfa geçerken kapandım. Kapanmamın sebebi İmam Hatip’te okumamdı. Hem hocaların; “Kapan.” deyişi hem de benim okuldaki kapalı kızlara özenmem buna neden oldu. Kapanmak istediğimde annem hiç uyarmadı; “Emin misin?” demedi, aksine herkes tebrik etti. Çok iyi bir şey yaptığımı düşünüyordum, halbuki çocukluk yanlışlarımdan bir tanesini yapmıştım. Kapandığım gün babam beni görünce; “1 sene sonra kapansaydın.” dedi.

Zaman hızlı geçiyor tabii. Olgunlaşıyor her geçen gün insan. Sürekli özenirdim açıklara. Bu yüzden giyimim, tarzım çok güzeldi ama tesettürle alakası yoktu; gözüken saçlar, açık gerdan, dar kıyafetler… Ben zaten götte dar pantolon veya etekle gezen bir kapalıyım. Yani şalı sadece kafama atıyorum, boynum saçım gözüküyor. Açılmak istememdeki büyük neden de bu; Allah’ın emrini yapamıyorum, tesettüre uyamayacağım için açılmak istiyorum. Her şeye rağmen kafamda örtü var diye çok da göze batmıyordum. Ta ki bugünlere kadar.

İnanılmaz kötü hissetmeye başladım. Aşırı zorlandım kafama takarken şu örtüyü. Aileme konuyu açamıyorum. Zaten bir abim var benim, sofu, her defasında ben ve ablama; “Böyle kapanacaksanız açılın.” diyor. Sülalemdeki neredeyse herkes kapalı ben açılırsam çıplak gibi hissederim, utanıyorum. Allah inancımı kaybetmedim şükürler olsun ama böyle kapanmaktan çok sıkıldım. Bari kafamı açayım da tesettürün lekesi olmayayım diye düşünüyorum. Kararlıydım anneme söylemeye. Bir sabah, ablam konuyu açtı. Annem geçiştirdi; “Düzgün kapan.” falan dedi. İçimde hep açılacağım fikri var, o ruh haline girmişim. Kendime saç kremleri alıyordum.

İki haftadır, babama söyleyip kurtulmayı düşünüyorum. Ama işler o kadar kolay değil. Bir kere sen doğulusun, bu gericilerin karşında işin hiç de kolay değil. Bu gece yine cesaretsiz olduğum için konuya ablam girdi; “Anneme söyle artık açılmak istediğini.” diyerek. Annem ilkten sakindi. Sonra ben ciddi bir şekilde; “İstemiyorum, zorlanıyorum.” dedim. Terslemeye başladı. O an anladım ki ailem için kapalıyım ben. Dediği şey “Senin annen belli, abin belli. Bizim ailemizde öyle şeyler yok. Kim açık ki sülalede?” Yemişim ailesini… Bana iki dakika dinden bahsetti sonra saçma sapan ahlaksız TV dizisini izlemeye devam etti. Milletin arkasından konuşmayı da sever. Ama konu saça gelince… Her neyse…

Oğulları, zamanında az günah işlememişti. Onlara kıyamayıp bağrına basan kadın, benim saçımın gözükmesine çıldırıyordu. Ben bu gece nefret ettim başörtüden. Bunu demek istemezdim ama ben ailem için takacaksam bunu, bana bir sevabı olmayacaksa, nesini seveyim ki?

Tek ümidim babam… Ah, canım babam… Seninle konuştuktan sonra olumlu şeyler duymayı o kadar istiyorum ki. Kararımdan vazgeçmiyorum ama insan kötü söz duyunca kendini suçlu hissediyor. Ya çok basit bir konu aslında ama o kadar büyütüyorlar ki gözlerinde. Gerçekten bunalıma gireceğim. Ne biçim bir kafa yapısı bu? Ne zaman ilerleyeceğiz biz? Daha ne kadar sürecek bu basit ama önemli mücadele? Reddedilmek istemiyorum. Çok çabuk tribe giren bir insanım zaten, bir de bununla uğraşamam. Desteğinize ihtiyacım var, lütfen…

(Görsel: Margaret Clarke)