Merhaba. Daha önce mail atmayı denedim ama bir türlü olmadı, bu yüzden buradan yazmak istiyorum. Ben 2 yıl önce kapanmıştım; aile baskısıyla değil, çevremdeki tüm kadınlar kapalıydı. Ben de bunun doğru olduğunu düşünerek büyüdüm çünkü küçük çocuklar ailesinin yaptığı şeylerin doğru olduğunu düşünür. Ben de öyleydim, hatta kapalı olmayan ama namaz kılan komşumuza şaşırırdım. Çünkü bana Müslüman kadınların kapalı olması gerektiği öğretildi. Bana güzel ahlakı değil de sadece dini anlattıkları için aileme çok kızgınım. Belki o zaman, daha oyun oynama yaşındayken kendimi hayattan bu kadar soyutlamazdım. Şimdi, keşke kapanmadan önce araştırsaydım diyorum. Sadece aileme değil, bana doğruyu anlatma şansı varken anlatmayan herkese kızgınım. Bundan sonra bir şey yapmadan önce araştırılması gerektiğini herkese anlatacağım.

Şimdi gelelim hepimizin yaşadığı o hikayeye… Birkaç gün önce anneme açılmak istediğimi söyledim ama annem arkamda durmak yerine, bana düşmanıymışım gibi “Olmaz öyle şey” diye bağırdı. Sonra da “Baban kemiklerini kırar” dedi. O an ağlamamak için kendimi zor tuttum ama babamdan yana ufacık da olsa bir umudum vardı. Tabii bir saat öncesine kadar… Bugün babamla konuştum ve bunu istememin sebebini sordu; arkadaşlarım, hayranı olduğum kişi vb. kişilerin buna sebep olduğunu düşündü; sanki ben kendi kararlarımı veremezmişim gibi… Konuşmanın sonunda “Biz senin ailen olarak sana dini öğretmeliyiz, eğer öğretmezsek biz günaha gireriz” dedi. Aslında onların düşündüğü ben değilim, kendilerine benden dolayı günah yazılmasından korkuyorlar… Ama o an “Herkesin günahı kendine” diyemedim.

Belki babam yanımda olur diye sevinmiştim, tekrar özgürleşeceğim günün hayalini kurmuştum. Buraya “Başardım” diye yazacaktım ama olmadı. Babam kalbimi o kadar kırdı ki anlatamam, hani derler ya “Kız çocuklarının babaları kahramanlarıdır” diye, işte herkesin öyle değil. Benim babam kahramanım değil; aksine benim hayallerimi yıkan adam. Şimdi diyebilirsiniz, “Annene neden böyle demiyorsun” diye. Çünkü annem, benim hayallerimi daha çok küçükken yıkmaya başlamıştı. Bir hata yaptığımda, anneme söylediğim zaman “İyi halt etmişsin” derdi. Annem benim sadece hayallerimi değil, tüm hayatımı yıktı.

(Görsel: Remedios Varo)