Ben 7. sınıftayken, etraftaki herkesten öyle gördüğüm için, ailem ve arkadaşlarım kapalı olduğu için kapandım. Çok küçük yaştaydım, bilinçli olarak yapmadım ve 6 yıldır kapalıyım. Liseye başladığımda çok düşündüm açılmayı ama hiç ciddi olarak karar vermemiştim. Bu yıl, Mayıs ayında, artık gerçekten istediğime karar verdim ama ailemle nasıl konuşacağımı bilmiyordum.
İlk önce anneme söyledim, “Böyle bir şeyi istemem ama sana bırakıyorum kararı” dedi. Sonra babama söyledim. Düzgün bir şekilde konuştu ama buna rızasının olmadığını söyledi. Benim işlediğim günahlardan sorumlu olduğunu bile bile beni ateşe atamayacağını söyledi. “Bana baskı yapıyorsun” dediğimde ise “Baskı değil, senin iyiliğini istiyorum” dedi. “Çevreden görüp özeniyorsun” dediğinde, “Benim kendi aklım yok mu? Kendi kararımı, kendim verebilecek yaştayım. Nasıl kapanırken kendim karar verdiysem, şimdi de kendim karar vermek istiyorum. Senden izin almıyorum, sana haber veriyorum” diye cevap verdim. Bu sefer de babam evlenene kadar onun sorumluluğu altında olduğumu ve bunu yapmamı istemediğini belirtti. 2 saat sürekli konuştuk bunları, en son karşı çıktığımda ise “Yat uyu, sonra konuşuruz, sinirlenmeye başlıyorum” dedi. Ben de uzatmadım yani kısacası. Açılmak istiyorum, bundan eminim ama ne kadar güzel dille konuşsam da babam ikna olmuyor. Aramız bozulsun istemiyorum ama böyle yaşamak da istemiyorum.
Şimdi okullar açılınca üniversiteye gideceğim. Bu konuda daha fazla diretirsem, istediğini yapmazsam beni göndermemesinden korkuyorum. Ne yapmalıyım?
(Görsel: Selma Gürbüz)
Comments (2)
Seni üniversiteye göndermemesi gibi bir ihtimal varsa bi süre uslu dur 🙂
Üniversiteye gitmen kesinleşince ve biraz daha ortam ılıyınca bir daha söyle açılacağını ama bu sefer konuyu kapattırma.Dik dur, onların karşısında ne kadar güçsüz durursan onlar o kadar güçlü olurlar. En fazla hani en fazla döver seni ama sonrasını düşününce bence çok da önemli değil fiziksel şiddet çünkü her gün gördüğümüz psikolojik şiddet bundan kat be kat daha çok yaralıyor bizi..
Ben de lise-1 de kapandım. lise-1 in sonuna doğru artık dayanamayacağımı anladım ve aileme açılmak istediğimi söyledim.Annem çok büyük bir tepki vermedi ama babam aklıma asla gelmeyecek bir şey söyledi:Ya örtülü,dinine uygun şekilde okulunu okursun ya da evde gelir dizimin dibine oturursun(!).Ben de o an anladım babamın anlayışlı olmadığını ve söylediği şeyi yapacağını. Ben şimdi lise-3’e gidiyorum.Sabırla üniversiteye gideceğim günü bekliyorum.Belki orda da hemen açılamam ama eninde sonunda yapacağım bunu.O zamana kadar onların dar kalıplarına mahkumum-mahkumuz ama eninde sonunda özgürlüğümüzü kazanacağız.
Aynı yaştayız ve beni de 7. Sınıfta kapatmaya alıştırmaya başlamışlardı. Tam olarak kapanmam 9.a sınıfa geçtiğimiz zaman oldu babam üniversite de açılacağımı söyledim ve beni üniversiteye göndermemekle tehtid etti. Eğer açılmak istiyorsan kızım değilsin dedi. Beni evlatlıktan reddeceğini okula kayıt yaptırmayacağını söyledi. Resmi olarak 18 olmadığım için boyun eğdim ama babamın olmadığı her fırsatta başımı açıyorum. O yanımdayken evden dışarı çıkmak bile istemiyorum çünkü başörtülü olmak istemiyorum. Ne yapacağımı inan ben de şaşırmış durumdayım. Keşke bu konuda bana birisi el uzatsa da çekip kurtarsa beni. Evi terk etmeye cesaretim yok. Delirmek üzereyim. Seni de çok iyi anlıyorum