Birçoğunuzun aksine, ben kapanmayı isteyerek yapmış olsam da bu kararı verdiğimde henüz 13 yaşındaydım. Ailem tarafından “Biz Müslümanız ve Müslüman kadınlar belirli bir yaştan sonra kapanır” fikriyle yetiştirildim. Annem dinini elinden geldiğince yaşamaya çalışan, annesinin itirazlarına rağmen dinlediği sohbetten etkilenip küçük yaşta kapanmış, ancak daha sonrasında annesinin baskısıyla açılıp evlendiği süreye kadar açık büyümüş biri. Babam ise dini noktada çok güçlü olmayan, cumadan cumaya giden, yalnızca Ramazan ayında düzenli namaz kılan bir adam. Her ikisi de din noktasında dört dörtlük değiller. Ama söz konusu benim başörtüm olunca, anlamsız bir şekilde katılaşıyorlar. Oysaki tek yaptığım saçımı kapatmak, istediğim şeyi giyiyorum ve dini noktada çok zayıfım. Ama onlar yalnızca başımın kapalı olmasından tatmin oluyorlar.

12 yaşlarındayken, ailem baskı yapmasa da bazı akrabalarımdan “Sen büyüdün artık, ne zaman kapanacaksın” sözlerini duymaya başlamıştım. Onlara ters tepki verdiğimde, babam her ne kadar bana arka çıksa da ‘elbet bir gün’ kapanacağımı söylüyordu. Giyim konusunda çok bunaltılmadım. Babam dar pantolonlar giymemi istemese de giydiğim oluyordu. Dediğim gibi, ailemden baskı görmedim ama hani olur ya, o evde doğmuşsundur ve küçüklüğünden beri görünmez kurallar vardır, onlara uyman lazımdır işte…

En son, hem yakın arkadaşlarım kapanınca hem de okuduğum İmam Hatip ortaokulundaki çevrem kapalı olunca kapanmaya karar verdim. Bu şekilde olursam, annem babam beni daha çok severdi ve ben de inandığım dinin kuralını yerine getirmiş olurdum. 13 yaşında kesin bir kararla kapandım ama bu bende, kalbimde, dini bir kurala uymaktan ziyade, bir zorunluluğu yerine getirme şeklinde gerçekleşti. Sonrasındaki iki yılda bunaldığım zamanlar olsa da açılmayı hiç düşünmedim. Böyle bir seçenek kafamda hiç olmadı. Ama son 5 ay içerisinde “Benim kapatmam gereken kolumun, bir erkeğin kolundan nasıl bir farkı var da bunu yapmalıyım” şeklinde sorgulamalar yaşadım ve bir süre sonra açılma fikri kafama girdi. Ancak bunun anlık bir heves olduğunu düşünüp görmezden geldim. Başımı her kapattığımda, içimde bu istek büyümeye başladı. “Şeytan benimle uğraşıyor” deyip bir süre daha geçiştirdim ancak nafile, en sonunda kendime saygımı yitirmemek için dürüst olmaya karar verdim.

Saçlarımı örtmekle bütünleşememiştim, açılmayı gerçekten istiyordum. İlk başta bu planımı hayata geçirmek için üniversite zamanını beklemeyi düşünsem de daha sonra bu kadar bekleyemeyeceğime kanaat getirip iki ay kadar bekledim ve internet üzerinden bu kararı alan insanların yaşadıkları süreçleri okuyup cesaret topladım. İki gün önce de bu kararımı anneme söyledim, annem beklediğimden daha fazla tepki verdi. “Bu benim kurallarım değil ki kızım, bu Allah’ın kuralları, ben bunda esneme yapma hakkına sahip değilim” tarzı şeyler söyledi. “Allah’ın emri sana nasıl yük gelebilir” diye de bir süre kızdı. Ertesi gün isteğimi babamla da paylaştım, o da beklediğimden daha hafif tepki verdi. Ona kimsenin dört dörtlük olmadığını söyledim, benim eksiğimin de bu olduğunu… O, bu konuda çok istekli gözükmese de bana bağırıp çağırmadı. Bu durumu babamla konuşurken annem yine dahil oldu ve onunla o esnada da biraz tartıştık ama konu sonra kapandı. Ben derslerime girdim. Annem, teyzemler geleceği için hazırlık yapmaya devam etti.

Evin içinde kimse kimseye kızgın davranmıyordu, normal bir şekilde devam ediyorduk. Teyzemler geldi, güzel geçti günün geri kalanı. Daha sonra annem, kuzenime benim açılma kararımdan bahsetti. Kuzenim sadece nedenini sordu, ben de yapamadığımı söyledim, o da onayladı. Konunun üzerinde çok durmadık. Akşam olunca teyzemler gitti, biz annemle bu konuda biraz daha konuştuk ve yine ortak bir fikirde buluşamadık. Aynı şekilde bu sabah da konuştuk, annem “Ben buna razı değilim kızım” dedi. Ne yapmalıyım? Lütfen bana öneride bulunun. Gerçekten ne yapmam gerektiğini bilmiyorum.

(Görsel: Selma Gürbüz)