“Açılırsan bu evde yerin yok.”

Merhaba. Bu sitedeki insanların hikayelerini okuyunca ben de yazmak istedim. Henüz daha küçücük çocukken babam kısa kollu giymeme izin vermezdi, yaz aylarında bile. O sıcakta uzun kolluyla dışarı çıkıp öyle oynardım.

İlkokul 1. sınıfta 23 Nisan gösterisi vardı. Ben de katılmak istemiştim ama babam, elbise sıfır kollu diye izin vermedi. O gün çok üzülmüştüm. Anaokulu yerine Kuran kursuna gitmiş, Kuran’ı öğrenip hatim etmişim. Ortaokula başladığımda babam kapanmamı istedi. Hatta beni yatılı kursa verdi, hafızlık kursuna. İlk başlarda isteyerek gittim. Hem kurs hem okul biraz zor oluyordu ama arkadaş ortamını sevdiğim için gidiyordum. 6. sınıfa geçtiğimde başka bir hafızlık kursuna gitmeye başladım ama orada sadece 1 hafta kaldım. Sonra tekrar başka bir hafızlık kursuna başladım. O kadar kötü hissediyordum ki kendimi, anneme devam etmek istemediğimi söyledim. İlk başlarda çok kızdılar. Sonra bir şekilde ikna edip bıraktım kursu.

6. sınıfın 2. döneminde okula başladım. 8. sınıfın 2. döneminde de açılmak istedim ama bunu tabii ki de aileme söyleyemedim. Çok korkuyordum babamın vereceği tepkiden. 8. sınıfın yaz tatilinde babama bu konuyu açtım ve gerçekten çok kötü tepkiler verdi. Vazgeçmedim, 2 ay sonra tekrar söyledim. Kuzenimle beraber açılacaktık, o açıldı ama ben hala açılamadım. Kuzenim bir gün bizde kalırken beni cesaretlendirdi ve 2. kez söyledim. Bana “Açılırsan bu evde yerin yok, okula gidemezsin, dışarıya çıkamazsın” gibi şeyler söyledi. Biraz sonra tekrar bu konuyu açacağım ama bu sefer onların istediği gibi olmayacak. Ben bu halimle mutlu değilsem, böyle olmanın bir anlamı yok. Lütfen bana şans dileyin.

(Görsel: Saitō Kiyoshi)