Merhaba! Ben de hikayemi anlatmak isterim.

Ailem çevreme göre daha rahat. Annem ve babam asla kapanmam için baskı yapmadılar ama çevrem tarafından buna hep özendirildim. Bir gün kapanacağım, diye düşündüm hep. Liseye geçtiğim yaz da kapandım. İlk başta mutluydum. Sürekli akrabalarımla iç içe olduğum için bu bana rahatsızlık vermiyordu. Fakat lisede farklı insanlarla tanışınca ben de durumu sorgulamaya başladım ve birkaç ay içinde başımı açtım. Bu süreçte babam ve abim bana destek oldu. Hiçbir şey demediler. Annem de üzüldü, kızdı ama bir süre sonra geçti bu.

Anneannemle dedem çok muhafazakar insanlar. Bana da sürekli yeniden kapanmam gerektiğini söylüyorlardı. Onlarla ne zaman görüşsem, bunu dile getiriyorlardı. Gerçekten çok sıkılmıştım. Eninde sonunda yeniden yapacaktım bunu.

10. sınıfa geçince yeniden kapandım onların isteği üzerine. Sesimi de çıkaramadım. Uzun bir süre bunun hakkında düşünmedim. Aradan 2 yıl geçti ve artık katlanamamaya başladım. Dışarı çıkmak çok zor geliyordu. Başımı her yapışımda, bunu başkaları için taktığımı düşünüyordum. Artık annemle konuşmam gerekiyordu. Konuyu ilk açtığımda çok sinirlendi, bağırdı. Sonra gerçekten içimden gelmediğini anladığını düşündüm. Geçen hafta abimle birlikte şehir dışına çıktım ve orada açtım başımı. Annem de anlamıştı bunu yapacağımı. Fakat benden duyduğunda gerçekten çok kötü şeyler söyledi. Konuşmak istiyorum ama soğuk davranıyor. Çevremdeki insanların da haberi yok daha. Duyduklarında verecekleri tepkileri kestiremiyorum. Annem, anneannemle dedemi hasta edeceğimi söyledi. Bunları nasıl atlatacağımı bilmiyorum.

(Görsel: Madge Gill)