Benim gibi düşünen ne çok insan varmış.

Merhaba. Şans eseri YouTube’da izlemiş olduğum bir videoda size denk geldim ve böyle bir platformun olduğunu bilmek içimi o kadar rahatlattı ki… “Benim gibi düşünen ne çok insan varmış” dedim. Asla yanlış bir şey yapmayacağımın da farkına vardım.

Şu an 22 yaşındayım. Muhafazakar bir ailede büyümüş olduğumdan 14 yaşında liseye geçmemle beraber kendi isteğimle kapandım. Yaşım ilerledikçe saçı açık olan arkadaşlarıma içten içe hep özendiğimi fark ettim. Bu yazın başında da açılmak istediğimi kendime itiraf ettim. Bunu itiraf ettikten sonra öyle rahatladım ki… O zamandan beri bir an önce açılmayı istiyorum. Artık omuzlarımda bir yük hissediyorum kapalı olduğum için. Fakat ailemi beni şehir dışında üniversite okumaya zorlukla ikna etmişken, üniversiteyi bu kararım yüzünden bıraktıracaklarını düşündüm hep.

Birkaç hafta evvel bin bir zorlukla annem ve babama bunu kendimce en uygun yerde ve zamanda açıkladım. Kötü bir tepki bekliyordum ama bu kadar değil. Annem “Keşke beni öldürseydin de bunu yapmasaydın” dedi. Babam ise son zamanlarda giyiniş tarzımın değiştiğinden dolayı -kısa ve dar pantolonlar giyip oje sürmem- bunu zaten beklediğini ama cehennemde yanacağımı söyledi. Annem ağlamaya başladı. Ardından babam da… Dedemin bu kararımı duyduğunda kalp krizi geçireceğini söylediler; şehir dışında okuduğum için çok bozulduğumu ve daha nicelerini…

Açılmayı öyle çok istiyorum ki. Ama bunu nasıl yaparım, ailemi bu kararıma nasıl ikna ederim ve üniversite okumama karşı çıkarlarsa bunu nasıl engelleyebilirim; hiçbir fikrim yok. Onları üzmek de istemiyorum. Düşünmekten çok yoruldum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Lütfen yardım edin.

(Görsel: Charlotte Salomon)