Merhaba. Ben de kendi hikayemi yazmak istedim, umarım bana yardımcı olursunuz.

5 yıldır kapalıyım. 5. sınıfın 2. döneminde kapandım, aslında çok da zorlanmadım. İmam Hatip’te okuduğumdan olsa gerek, sınıftaki ilk kapalı bendim. Benim kapandığımı öğrenen bir arkadaşım da benden hemen sonrasında örttü başını. Aile tarafımdaki çoğu kişi kapalı olduğu için -hatta hepsi diyebilirim- ailem, bu kararıma olumlu yaklaştı. Kapanacağım gün babama “Eşofman giyeceğime izin verirsen kapanacağım” dediğimi dün gibi hatırlıyorum.

Okuldan eve her geldiğimde; kapanmamı söyleyen veya ne zaman kapanacağımı soran bir babam vardı. Açıkçası ben de çocuk olduğum için ve kapanmanın sadece bir başörtüsü takmak olduğunu düşündüğüm için yaptım bunu. Ailemden değer görmek istedim, annem gibi olmak, ona benzemek istedim. Annem dinine aşırı bağlı bir insan.

İlkokuldayken bir arkadaşım “Seneye kapanacağım, birlikte kapanırız” dediğinde, aşırı gaza gelmiştim. Sonuç ne oldu derseniz; iletişimimiz koptu, ben başka bir okula geçtim ve o kapanmadı tabii ki. Olan bana oldu ya da başkalarına özendim… “Babam belki beni daha çok sever” dedim ve kapandım. Şimdi pişman mıyım? Evet, pişmanım.

2 yıldır aralıklı olarak açılmayı düşünüyorum. Annemle konuştum bana “Cehenneme mi gitmek istiyorsun, ben senin yanmanı ister miyim” gibi türlü şeyler söyledi ve eğer ben açılırsam yüzüme bakmayacağına eminim. Açılmak cehenneme gitmek demek mi gerçekten? Öyle bir ayet yok ama evet, biliyorum, açılmak çok günah. Fakat ben Kuran’da geçtiği gibi bir kapalı da değilim; pantolon giyiyorum, makyaj yapıyorum… Bunları yapmasam bile erkeklerin gözleri üzerimde. Bir şeyleri hep kadınlardan, kızlardan beklemek yerine; neden o paşa oğullarına da öğretmiyorlar gözlerini haramdan uzak tutmalarını?

Açılırsam babamın gözünde, kötü ve günahkar bir kız olacağım. Bir yandan da babam benim yanımda olur diye de düşünüyorum. Bu konu hakkında onunla da konuştum, sıcak bakmadı ama benim mutlu olmamı ister, biliyorum.

Annem ve babam boşanmak üzere, düşünüyorum ki acaba açılsam hem bu olayla birlikte benim yaptığım şey de çok görülmemiş olur. Kendimi çok kötü hissediyorum, düşünmekten çok yoruldum. Lütfen, artık biri ebeveynlere açılmanın dinden çıkmak olmadığını anlatsın. Artık ben de buraya başardığımı yazabileyim istiyorum.

(Görsel: Edmund Dulac)