Merhaba. Sizi bir gündem sayfasının hikayesinde gördüm, açılmak isteyen birisi “Ne yapacağım” diye sormuştu ve admin bu sayfayı önermişti. Çok sevinerek oradan geldim. Şu an çok internetim olmadığı için pek sayfanızı inceleyemedim ama ben de hikayemi yazmak istiyorum. Cesaretim yok ama belki yardımcı olursunuz veya buradaki hikayelerden cesaret bulurum diye…

Ailem baya dinini seven bir aile, zaten sıkıntım o. Ortaokuldayken kapanmıştım. Çevremdeki herkes, kapalı olduğum için -annem hatta- “Kapanma kızım, daha erken” demişti. Etrafımdaki herkes öyleydi ama, ben de dinlemedim ve kapandım, keşke dinleseydim. Ortaokul öyle geçti, çevremdekiler gibi olduğum için memnundum, her şey güzeldi. Lisedeyken, başlarda biraz zorlandım; okul değiştirme, arkadaş sıkıntıları vs. 11. sınıfta artık böyle olmak istemediğimi fark ettim. Şu an 12 bitti, tercih sonuçlarımı bekliyorum.

Evde yaşadıklarımı anlatmak istiyorum biraz. Arkadaşlarım şort giyen, açık insanlar; kapalı olanları da var tabii. Babam açık olanları görünce “Allah ıslah etsin” diyor “Onlarla görüşme” diyor. Pantolon giydiğimde “Sosyete mi oldunuz” diyor ve bunun gibi bir sürü şey. İçimden “Kızın açılmak istiyor, sen yine böyle olduğuma şükret” diyorum. Evde namaz kılmak, Kuran okumak için baskı görüyorum, kardeşlerim de görüyor. Şimdi üniversiteye gideceğim için “Namazını bırakma”, “Üniversiteden sonra, işe girdiğinde mescit yoksa orada çalışma” diyor. Gerçekten psikolojik sıkıntıları var, buna eminim yani.

Kardeşim saçını kesti dün, “Nasıl olmuş” diye babama sordu, babam da “Başını açma da ne yaparsan yap” diyor. Namaza zorladıklarında ablam en sonunda dedi ki “Üniversiteye gidince açılıp, eve dönerken başını kapatan kızlardan mı olsun?”

Ailemiz baya büyük bir aile, yani her akrabamızla görüşüyoruz, bir sürüler. Açılırsam beni yaşatmamayı bile düşünebilirler. Onlar için imaj da biraz önemli. Açılmayı istiyorum çünkü kapalı olunca senden beklenenler artıyor. “Arkadaşlarının yanında gülme” diyor “yanlarında oturma, el kol olmasın, kapalı kızsın sen, Müslümanlığı temsil ediyorsun, dikkatli ol.” İyi de ben bunu istemiyorum. İslam’da zorlama yoktur diye bir söz var ama hiç öyle değil, bal gibi de zorluyorlar ve İslam hoşgörü dini diyorlar ama öyle de değil, yine kendilerinden olmayanı hiç hoş görmüyorlar. Babamın arkadaşlarının, sonradan açılan kızları var “Allah ıslah etsin, doğru yolu bulsunlar” diyor, o kadar üzülüyorum ki…

2 yıldır, kendim gibi yaşamadığım için artık cidden yaşam enerjim yok, dışarı çıkasım gelmiyor çünkü dışarı çıksam kendimden memnun değilim. Açılmayı isterim ama bu ailede yapamam. En azından üniversiteye gittiğimde istediğim gibi giyinebilirim. Kapalı da olsam yine bir tık özgürleşmiş olacağım, ondan sonra da yurt dışına gitmek istiyorum. Orada açılmayı umuyorum. Türkiye’de bunu yapamam ama yurt dışında bunu yapmayı istiyorum. Yıllar sonra bu sayfaya girip başardım yazabilmem dileğiyle…

(Görsel: Selma Gürbüz)