Ortaokulda hep babamla okula gidiyordum. Bana hep “Ne zaman kapanacaksın” dediğinde, her defasında bunu liseye erteliyordum. İstemiyordum ama bu, olması gereken bir şeydi sanki. Çevremde herkes kapalıydı ve babamın bana küsme ihtimali, benim için çok yaralayıcı bir şeydi. 14 yaşındaydım, kapanmama ramak kalmıştı, hissediyordum. İstemediğimi belirtmek için, ağlaya ağlaya bayram harçlığımla kuaföre gittim. Belime gelen saçlarımı omuz hizamda kestirdim. Eve geldiğimde kimse bunun bir isyan olduğunu fark etmedi bile, “Güzel olmuş” dediler. Ve kapandım.

16 yaşında, ağır ailevi olaylar yaşadım. 16 yaşında hastalandım. Çok acı çekiyordum, yürüyemiyordum, çok zayıflamıştım. İç organlarım yaralar içindeydi. Bir süre hastanede kaldım ve çıktıktan sonra çok iyi bir ders aldım: Kendin için yaşamak. Tesettür omzumda kocaman bir yük olmaya çoktan başlamıştı. Başörtü takıyoruz diye insanlar zihnimizi de kapatmamızı bekliyordu. Örneğin; “Kapalıysan LGBT’ye saygı duyamazsın” diyorlardı. Hiçbiri tanıdığım düşüncelerimle dış görünüşümü bağdaştıramazdı. Çift kişilikli gibi hissetmeye başlamıştım.

Ailevi olaylardan dolayı, babamı bırakıp başka bir şehre taşınmıştık. Her şeyi göze alıp bunu söyleyecektim. İlk söylediğimde yapamayacağımdan çok eminlermiş gibi umursamadılar. Tekrar söyledim kızdılar bağırdılar ağladılar. Babam önce “Şeytan senin inandığın” dedi, sonra da beni reddetti. Telefonumla da tehdit etti daha sonra da açılmamam için bana para teklif etti. Kabul etmeyince verdiği parayı da kesti. Annem “Memlekette kapalı duracaksın” dedi. Çok belliydi, el alem için çabaladıkları. Zaten hiç namaza zorlanmadım, kendileri de kılmazdı zaten o zamanlar. Çünkü namaz kılıp kılmadığın dışarıdan belli olmazdı ama tesettür görülebilirdi.

Babam parayı kesince, sınav senemde ders çalışmak yerine para kazanmaya çalıştım. Şimdi ise 2 yıl geçti. Hala tam olmasa da, neredeyse kabullendiler. Gerçi sürekli önüme sürüyorlar “Ne zaman kapanacaksın? İnşallah kapanırsın. Hadi kapan artık” gibi… Bilmiyorlar ki bunlar sadece beni dinden soğutuyor. Umarım ebeveynlerin hepsi çocuk yapmadan önce, eğitimini alırlar ve çocuklarının malı değil, farklı bir birey olduklarını kabullenirler.

(Görsel: Pablo Picasso)