Nasıl ve nereden anlatmaya başlayacağımı bilmiyorum. 19 yaşındayım, bir ay sonra 20 yaşına gireceğim ve bu beni o kadar çok korkutuyor ki. Yaşlanmaktan asla korkmuyorum, tek korktuğum şey, istediğim hayatı gerçek kimliğimle yaşayamadan bu hayattan göç etmek.
13 yaşında kendi isteğimle kapandım. Ailem asla baskı uygulamadı ama kapanmasaydım büyük ihtimalle sürekli kapanmamı tavsiye edeceklerdi. Lise hayatım boyunca açılmak aklımın ucundan bile geçmedi. İmam Hatip’te okuyordum, hayatım harikaydı ve mükemmel arkadaşlarım vardı. Asla başörtüden şikayetçi olmadım lise boyunca. Liseden mezun olduğum yıl ağır bir depresyona girdim, daha iyi bir üniversiteyi kazanmak için mezuna kaldım. Çok çalıştım ve istediğim üniversite olmasa da iyi bir bölüm ve üniversite kazandım. Üniversitenin ilk senesi yavaş yavaş kendimden tiksinmeye, aynaya bile bakamamaya başladım. Düşüncelerim ve dış görünüşüm o kadar farklıydı ki… Ailemden farklı bir şehirde üniversite okuduğum için açılsam büyük ihtimal ruhları bile duymazdı ama yapamadım. Karakterime sığdıramadım ailemin arkasından iş çevirmeyi. Ailemin üzülmesini istemedim. Verdiğim bu tavizler, benim aşırı mutsuz olmamla sonuçlandı.
Korona çıktığında eve geldim. Karantina süreci ve yaz boyunca, bu konu hakkında tek kelime bile etmedim aileme. İki gün önce artık her şeyden bıktığım için söyledim annem ve babama. Babam çok kırıcı ve saçma cümleler kurdu; “Evlenince ne yaparsan yaparsın ama şu an benim evimde böyle bir şey asla yapamazsın. Gerekirse Allah için değil ben istediğim için takacaksın o başörtüyü.” dedi. Gerçekten inanamadım dediği bu iğrenç sözlere. Bunları duyduktan sonra babama olan saygım tamamen bitti. Annem ise çok mantıklı cevaplar verdi ve beni daha iyi hissettirdi; “Eğer bunu zorla yapacaksan hiç yapma, ben babanla konuşurum, sinir anıyla öyle şeyler söylemiştir.” dedi. Bunu duyunca mutlu olmuştum ama iki gün boyunca annem sürekli ağladı. Onu üzgün görmeye dayanamadığım için ona açılmayacağımı söyledim. O kadar seviyorum ki annemi, o üzülmesin diye istemediğim bir şeyi yapabilirim diye düşünüyorum bazen. Ama düşününce çok saçma geliyor.
Artık ne istediğimi bile bilmiyorum. Sadece herkesten uzaklaşıp yeni bir hayat kurmak istiyorum. Tam anlamıyla araftayım, her şey manasız geliyor artık. Umarım yakın zamanda gerçek kimliğimi bulur ve hayatımı yaşayabilirim.
(Görsel: Holly Warburton)