Nefes almak için bile çok yorgunum.

Buraya bir anlatmaya başlasam devamı sular seller gibi gelecek ve biliyorum ki, ben de o sularda boğulacağım ama derdimi kime anlatacağım hakkında hiçbir fikrim de yok.

Kendimi bildim bileli ani kararlar peşinde kendini kaptıran, sonu bilinmeyen yolara kendini atan, iki şık arasında kalsam üçüncüyü seçen bir insanım. Şu an 19 yaşındayım ve intihar düşünceleriyle dolu, ağır bir depresyondan geçiren, bipolar yani duygu-durum bozukluğu rahatsızlığına sahip bir kızım. Ailem de pek normal değil, babam OKB rahatsızı olduğu zaman bize çok kötü şeyler yaşattı. Her zaman kendini öldürme kararı alıp telefonla annemi arardı. Annem de ağlaya ağlaya onu vazgeçirmeye çalışırdı. Bu günleri tam atlattık derken küçük kardeşimin otizmli olduğunu öğrendik. Şimdi de ben bipolarım ve babamın, anneme ve kardeşlerime yaptığı gibi ben de travma sebebi olmak istemiyorum. Bu da kendimi öldürmeme sebebim.

Ben de boşu boşuna bu hastalığa sahip olmadım; çocukken yakın bir akrabam tarafında taciz edildim ve kendimi hala iğrenç bir pislik olarak hissediyorum. Evlerimiz de hala birbirine çok yakın. Evden uzaklaşma isteğim sebebi ile liseyi yatılı okumak istedim ancak seçtiğim lisenin durumu çok kötüydü. Ben de evime yakın başka bir yatılı liseye gitmek istedim ancak orada kendimi nasıl koruyacaktım. 15 yaşındaki aklımla hemen o sabah kapandım; ne annem durdurdu ne babam nedenini sordu. O gün çocukluğumu geride bıraktım. Şu an üniversiteye de yatılı gidiyorum ancak uzaktan eğitimden dolayı da kendimi odama kapattım. Şimdi de ağır bir depresyon dönemindeyim. Bu iğrenç sırrımı bir tek annem biliyor ancak o da sadece biliyor ve hiçbir şey yapmadı, yapamadı.

Şimdi bir ilaç tedavisine başladım ve aldığım tüm ani kararların ağır yükünü atmak istiyorum artık. Çok sık kriz geçiriyorum ve kafamdaki eşarp onu takma sebebimi sürekli bana hatırlattığı için beni boğuyor, nefes alamıyorum. Onu taktığımda kendimden tiksiniyorum, nefret ediyorum, iğreniyorum. Tek dert ortağım olan anneme bunu dedim ve; “Sen şu an hastasın, düzgün düşünemiyorsun.” dedi, daha ileri gitmedim, gidemedim. Çünkü yoruldum artık, nefes almak için bile çok yorgunum ve ne yapacağını bilmeyen biçare bir haldeyim.

(Görsel: Guim Tió)