Herkese merhaba. Aslında bugün yazmamın sebebi hikayemi anlatmak istediğimden değil, bugün en büyük kırılma noktamı yaşadım. Bunu sadece size anlatabilirim çünkü beni sadece siz anlarsınız…
Üstten geçeceğim. Dindar sayılabilecek bir ailem var. Herkes gibi “Liseye geçince örtü takılmalı” diyen saçma sapan bir şekilde gelenek haline gelmiş bir adet ya da bir din gereği… Artık siz nasıl diyorsanız. Ben de bu adete uyum sağlamaya çalışan bir koyunum, koyundum.
Bugün çok kötü bir şey yaşadım. Küçükken anneannemin hastalığından dolayı, annem sürekli şehir dışına çıkardı ve ben de sürekli dayımda kalırdım. Dayımın altı çocuğu var; 5’i kızı, 1’i oğlan; 3 kızı şu an evli. Yaklaşık 2 yıl kadar orada kaldım. Kardeşlerim gibiler yani. Hatta gibi değil öyleydiler. Ben tek kız olduğum için, kız kardeş olarak tamamen onları ablam bilmiştim. Bugün evli kuzenimin kızıyla sohbet ediyordum ve birden açılma meselesini konuşmaya başladık. O da “Biliyorum zaten açılmak istediğini” deyince çok şaşırdım. Çünkü annemden başka kimse bilmiyordu.
Daha sonrasında bana bir şey söylemek istediğini ama kimseye söylemememi istediğini belirtti. Ben de “Tamam” deyince, hayatımın şokunu yaşadım. Gerçekten, çok çok fazla incindim. Benim arkamdan çocuklarına “Onunla çok muhabbet etmeyin, size değişik konular açınca hemen gidin oradan” demişler. Sırf açılmak istiyorum diye, çocuklarından benimle görüşmemelerini istemişler. Kızı gelip bana söyledi. Ve bunu sadece biri değil neredeyse hepsi çocuklarına söylüyormuş, sırf açılmak istiyorum diye beni düşman eylemişler. Ben de beni çok seviyorlar sanıyordum, o kadar iki yüzlüler ki… Çok üzüldüm.
18 yaşındayım, bu yıl mezun oldum liseden. Tek temennim, sınavı kazanıp buralardan gitmek ve bir daha hiç dönmemek. Umarım çabaladığımız, kırıldığımız, incindiğimiz bu yolların sonu; istediğimiz hayatlara çıkar ve mutlu oluruz. Bir gün umarım “İşte hayallerimdeki hayatı yaşıyorum” diyebilirim, diyebiliriz.
Sizleri hiç tanımasam da görmesem de çok seviyorum çünkü beni sadece siz anlıyorsunuz. Güzel bakın kendinize.
(Görsel: Leonor Fini)