Merhaba. Ben de bu insanlar gibi hemen hemen aynı durumları yaşıyorum. Daha küçük yaştayken bir hayalim vardı, ressam olmak. Çok da severim resim yapmayı ama ailem günah diye hep önüme geçtiler. Hayatımın en büyük travmasıdır, ne zaman hatırlasam çok kötü olurum.

Lise tercihlerinde annem vardı yanımda, hepsini İmam Hatip yazdılar. O gün çok ağlamıştım, yalvardım “Beni güzel sanatlara yazdırın” diye. Arkamda durmadılar, İmam Hatip’e gitmek mecburiyetinde kaldım. Liseye gitmeden önce, o yaz tatilinde beni zorla kapattırdılar, “Kapanmazsan okuyamazsın” diyerek, boyun eğdim. 6 sene kapalı kaldım ben, bu arada liseden mezun oldum.

İstiyorum ki beni çizim kursuna göndersinler, yalvardım, gene dinlemediler. Beni dershaneye yazdırdılar, kızların ve erkeklerin ayrı ders gördüğü bir dershane… Ben gitmek istememe rağmen zorla gittim, benim resim çizmemi istemiyorlardı çünkü. Ama ben pes etmedim, açıktan bir bölüm yazdım, ailemin istediği bir bölüm…

Açılmak istedim çünkü o başörtüsünü taşıyamıyordum kaç senedir. Kapalı kalmama rağmen alışamadım hiç, ağır geliyordu, saçlarım dökülüyordu, yara ve baş ağrısı yapıyordu. 6 sene ben bu eziyeti çektim. Ailem yüzünden dine olan inancım da kalmadı. İlk anneme söyledim açılacağımı. Annem çok karşı geldi “Açılamazsın, açtırtmam senin bir yerlerini” diyerek ağır şeyler söyledi. Kaldıramadım. Diğer kardeşlerimin başı açık, onların kapanmaması için elimden geleni yapmıştım. Okumak istedikleri liseleri de aynı şekilde… Benim yaşadıklarımı yaşamasınlar diye… Ama kendim için bir şeyler yapmaya hep korktum; dışarı çıkartmazlar, beni okutmazlar, şiddet uygularlar diye. Bir şekilde cesaretlendim, kardeşlerim de arkamda durdu. Annemin o kadar hakaret etmesine karşın gittim babama söyledim. Sorun yaptı ama açıldım. Sonunda bu hayalimi gerçekleştirdim.

Açıldığım ilk günü anlatamam size; rüzgarın saçımı okşaması kadar güzel bir his yok. Yaklaşık 2 seneye yakın açığım ve istediğim bölüm için de çabalıyorum. Kursun parasını çalışıp kendim ödüyorum, aileme kalsa göndermezler çünkü. Ailemden uzak bir şehirde üniversite okuyup, özgürce giyemediklerimi yaşayamadıklarımı yaşamak istiyorum. Umarım bu sene güzel sanatları kazanırım ve bu şehirden giderim. Az kaldı çocukluk hayalimi gerçekleştirmeme…

(Görsel: David Inshaw)