17 yaşında genç bir kızım. Üniversite sınavına hazırlanıyorum fakat benim gençliğimi ben değil ailem yaşıyor. Yaşıtlarım gibi giyinmek ve onlar gibi makyaj yapmak istiyorum. 13 yaşımda regl olmadan kapandım çünkü biliyordum ki ileride mutlaka beni zaten kapatacaklardı. Ben istemesem dahi açık olduğumda her giyinişim laf olacaktı, istediğim gibi olmayacaktı. Ben bunları 13 yaşında iken fark etmiştim. Çevrem büyümeden kapandım. Kapandım ama liseye geçene kadar hep dışlandım, hor görüldüm çünkü benim yaşımdakiler saçlarını savurarak gezerdi. Ortaokul mezuniyetine gitmiştim, okuldaki tek kapalı bendim. O gün onlara o kadar özendim ki “Keşke” dedim “keşke ailem böyle olmasaydı.”
Büyümeye başladım, İmam Hatip’e yazıldım zorla. Aklımda hep “Büyüyünce bana karışmazlar.” düşüncesi vardı. Ama yanıldım. Son senem bu sene. Üniversiteye hazırlanma stresiyle dolup taşıyorken, bir de giyinişim ve makyajım onların gözüne batmaya başladı. Ailem herkesi yargılar, açık biri görünce “Şuna bak, saçına bak.” vs. derdi.
Babamın gözü dışarda olduğu için annem açıklardan hatta kendi cinsinden nefret eder. Babam ise sözde babalık adı altına beni kısıtlar. Sürdüğüm bir rimel, çektiğim bir eyelinerla mutlu olan bir insanım. Çünkü çocukluğumda hep çirkinmişim gibi hissettirdiler beni. Büyüdükçe içimdeki o his, ben makyaj yapa yapa peşimi bıraktı. Özgüvenim ve kendime olan saygım arttı. Fakat bu durum, ailemin asla anlamayacağı bir duruma dönüştü. Şu an telefonum elimden alındı, gittiğim dershane elimden alındı, okulum elimden alındı. Tek yaptığım odamda ders çalışmaya çalışmak fakat kafam o kadar dolu ki onu bile yapamıyorum. Kendimi bitmiş tükenmiş hissediyorum.
Asker abim var, ona anlatsam bu durumu, askerde kendini üzeceğini biliyorum. Çünkü abim varken kimse bana karışamaz, kimse bana laf söylemez. Ne yapacağımı bilmiyorum. Evin dışından hatta odamdan dışarı çıkamıyorum. Sırf tişörtümü içime soktuğum için-üstümde kocaman bir ceket olmasına rağmen-başıma gelenler bunlar. Beni korumaya çalışıyorlar desem… Ama ben neyin yanlış, neyin doğru olduğunu biliyorum. Bunca zaman kendimi geliştirerek büyüdüm. Makyaj yapmadığımda, annem gibi feraceyle gezdiğimde tecavüze uğramayacak mıyım? Kaç tane çarşaflı kadın tecavüze, tacize uğramışken… Ne yapacağımı bilmiyorum. İntihar etmek istemiyorum. Gencim ve yaşamak çok güzel ama sonumun oraya gitmesini istemiyorum. Her odaya geldiklerinde beni azarlamalarına, hakaretler etmelerine dayanamıyorum. Kendime kendim zarar vermekten korkuyorum.
(Görsel: Martiros Sarian)