Öncelikle bu saatte rahatsız ettiğim için özür dilerim fakat içimde tutamıyorum, bu yüzden buraya yazmak istedim.
Hayatımda hep bir baskı vardı. Annem ve babam her zaman kıyafetlerime karıştılar. Biraz kiloluydum ve 5. sınıfta aldığım etek sırf dizime geliyor diye, altımda çorap olmasına rağmen annem, çok dikkat çektiğimi, bütün erkeklerin benim bacaklarıma bakacağını söyledi. Çok üzülmüştüm, hevesim kırılmıştı. Ama bu sadece benim kilomla alakalı değildi. Babam ve annem her zaman kapanacağımı söylerlerdi. 11. yaşımın sonlarındayken adet oldum ve annem bana kapanmam gerektiğini söyledi, çok fazla karşı değildim ama istemiyordum da. Anneme birkaç ay daha beklemek istediğimi söyledim fakat annem günah olacağını söyleyerek beni kapandırttı. Bütün akrabalarım çok mutluydu. İlk 3-4 ay çok sorun etmiyordum ama artık sıkmaya başlamıştı, kendimi daralmış ve hareketlerim kısıtlanmış hissediyordum. Bu arada neredeyse 1.5 senedir kapalıyım.
Yaklaşık 2-3 ay önce annemle bu konuyu konuştum. Annem ilk başta çok abartılı bir tepki vermedi, sadece açılırsam üzüleceğini söyledi. Diğer gün ise asla açılmamam gerektiğini, rüyasında çok kötü şeyler gödüğünü söyledi. “Neyse” dedim; “biraz bekleyim izin verir.” 1 hafta sonra tekrar söylediğimde, ağlamaya başladı, neden bu kadar garipmişim falan filan… Bir de şöyle komik bir durum var, benim açılmak istememi BTS dinlememe bağlıyor.
Neyse yaklaşık 1 ay önce tekrar konuştum, annem benden nefret ettiğini söyledi, ben de; “Beni doğurmasaydın o zaman, ben senin kuklan değilim.” dedim. Bana terbiyesiz olduğumu, benim böyle olacağımı bilse zaten doğurmayacağını söyledi. Sonra babama anlattı, babam; “Dinde zorlama olmaz.” dedi, “Sen her kapandığında başörtüye kızıyorsan, bu günah” dedi, “Eğer istemiyorsan açıl” dedi. Ben de anneme; “Arkadaşımla buluşacağım anne, giderken açık gideyim, bakayım yapabiliyor muyum?” dedim. Annem bunun üzerine bağırıp çağırmaya başladı, babam geldi ve ne biçim bir çocuk olduğumu söyledi. İşte o an ağlarken kriz gibi bir şey geçirdim, nefes alamadım.
Beni takmadılar, tek yanımda olan kişi ablam. 5 yaşından beri şarkıcı veya oyuncu olmak istiyorum ama annem günah olacağını söyleyerek izin vermiyor. Büyüdüğümde hem açılacağım hem de istediğim hayalimi gerçekleştireceğim. Çok kez intihar etmeyi düşündüm fakat onlar yüzünden hayatımdan vazgeçmenin saçma olacağını düşündüm ve bundan vazgeçtim, bazen hala düşünsem de sadece düşünmekle kalacağım. Şu an hala kapalıyım ve başörtüden nefret ediyorum, dinimden soğuttular beni.
13 yaşındayım ve bunları kesinlikle hak etmedim. Ama hiçbir zaman umudumu kesmeyeceğim ve hayallerim için yaşamaya devam edeceğim.
(Görsel: Tina Berning)