Merhaba. Burayı yaklaşık bir yıldır ara ara açar, okur, güç bulmaya çalışırım. Fakat bir gün yazacağıma inanmazdım. Şimdi ise bu gücün bana yetmediğinin ve daha fazlasına ihtiyacımın olduğunun farkındayım.

Öncelikle ben dinden çok uzak büyüdüm, ailemde herkes açıktı, çevremde kapalı hiç olmaz, ailem laf söylerdi. Ben de bu şekilde büyümüş ve bu görüşlere sahip biriydim. Liseye geçince, arkadaş ortamımla birlikte dine çok uzak olduğumu fark ettim. Namaza başlamak istedim, namaz kıldıkça içimi kapanma isteği kapladı. Kendimi susturamadım. Ailemi zar zor ağlayarak ikna edip kapandım. Ertesi gün ikinci dönemin başladığı gündü, okula gittim. Ailem, hevesimi almam için izin vermişti. Çok zor geçti beş yıl. O kadar hakaret, ötekileştirme yaşadım ki; beni kabul edemediler böyle. Ama ben çok seviyor, onlar laf söyledikçe daha fazlasını yapmaya çalışıyordum.

Üniversiteye geçince, “Fazla yapıyorsun” yerine “Az yapıyorsun” denmeye başladı. Çevremde görmediğim tesettürlüleri etrafımda gördükçe ya “Az yapıyorum” dedim, ya da bazılarını gördükçe “Önemli olan tesettürlü olman değil” dedim kendi kendime. Ailemden farklı daha muhafazakar huzurlu bir ortam ararken, sadece örtü ile olmayacağını düşünmeye başladım. Ve o esnada bir şeyi -küçükken yaşadığım tacizi- hatırladım. Demek kapanma isteğim bu yüzdenmiş. Ama artık yapamıyorum, 1.5 senedir her gün açılmayı düşünüyorum.

Yatay geçiş yapıp yapamayacağımı düşünüyordum, kazandım ama gitmedim, erteledim. Yatay geçiş yapmak istemiyorum ama okuldakilerin beni -açılmış- olarak görmesini de istemiyorum. Ne yapacağımı bilmiyorum. Ailemin hoşuna gider ama “Biz sana demiştik” diyerek gülmelerini kaldıramam. Okuduğum mesajlarda görüyorum, herkes zorluklar yaşıyor ama bir bakıma tepki almak bile daha iyiymiş gibi geliyor bana.

Aşamadığım şeylerden biri de yeni tanıştığım insanların geçmişimi öğrenmeleri olacak. Bir gün umarım başarırım, hep erteliyorum.

(Görsel: Cagnaccio di San Pietro)