4 senenin sonunda sadece ailemi değil, bir dayatmayı ve düşünceyi de yendim.

Benim hikayem de hepimizin hikayesi gibi ortak ama yine de herkesin hikayesi gibi bambaşka bir hikaye. Ortak şeylerin bambaşka yerlerde ve bambaşka insanlar tarafından yaşanması ne garip. Bu mektup yenmekten bahsettiğim mi yoksa yaşadıklarımı anlattığım bir mektup mu olsun diye çok düşündüm. Sonra neden ikisi de olmasın, dedim. Hem ikisi de benim hikayem.

Lisenin ilk günü ailemin dayatmasıyla istemediğim bir şey yapacaktım. Peki ya yapmazsam? Okula gitmeyecektim. Dışarı çıkamayacaktım. Peki ya yaparsam? Ailem beni daha fazla sevecekti. Bunları laf olsun diye söylüyorum aslında; bir seçim şansım yoktu. Ya yapacaktım ya da yapacaktım.

Son gecemi hatırlıyorum. İçimde yaşadığım tüm duyguları o kadar çok hissetmiştim ki şimdi şu saniye hala hissedebiliyorum. 14 yaşındaki bana o an o kadar sarılmak isterdim ki… Çok ihtiyacı vardı, biliyorum. Seni anlıyorum, derdim. Çok değerlisin, derdim. Ama onun yanında o an kimse yoktu. Tek başınadaydı. İlk gün ve geriye kalan günler hep aynı zorluktaydı. Her gün ilk günü yaşıyordum. Okula gitmek, dışarı çıkmak hatta aynaya bakmak bile istemiyordum. Özgüvenim yok olmuştu. Dışarıdaki ben ile gerçek ben çok farklıydı.

4 senenin sonunda kendi hikayemin öznesi olabildim. Saçımı açtığım ilk günü hatırlıyorum. Saçımı rüzgarın uçurduğunu, sonra yüzüme değdiğini hatırlıyorum. Saçımı hissettim. Nefes aldığımı hissettim. Şimdi bakıyorum da en çok kendimi sevmeyi, kendime değer vermeyi öğrendim. Özgürlüğün emek istediğini öğrendim. Şimdi ise kendimi tekrar toparlamaya ve toplamaya çalışıyorum. Bu savaşta kendimde kaybettiğim ne varsa hepsini almak için uğraşıyorum.

Öğrendiğim en önemli şey ise artık tek başımıza olmadığımız. Daha kazanılacak çok savaş var. Buradayız, varız. Kimse görmediğinde de varız, hep birlikte direniyoruz. Hem ne demişti şarkı, “Biliyorum seni saran o çemberi. Biliyorum, özgürlük emek ister”. Asla yalnız yürümeyeceksin.

(Görsel: Francis Picabia)