Babam beni görmezden geliyor; açılmamı onu yok saymam olarak görüyor.

Merhabalar, belki birilerine ilham olur, cesaret veririm diye kendi hikayemi yazmak istedim. Çok değil, 5 gün öncesine kadar ben de bu sayfadaki insanların yazdıklarını ağlayarak okuyor, çoğu yazılanda kendimi görüyordum.

14 yaşımda kapandım. Ailem baskıcı değildi; “Artık kapansan.” diye telkinlerde bulunuyorlardı sadece ama ben buna bile aşırı sinir olup; “Karışmayın bana, istediğim zaman kapanırım.” diyordum. Aslında bunları dediğim zamanlar kapanmayı hiç düşünmüyordum, kendimi üniversitede açık hayal ediyordum. Kapanmak bana uzak geliyordu. Ortaokulda İmam Hatip’teydim, buna rağmen kapanma düşüncesi 8. sınıfa kadar hiç aklımı kurcalamamıştı. 7. sınıfın bitmesine 2-3 ay kala din derslerinde çok içimin gittiğini fark ettim. Dışarıda bir erkek saçıma baktığında cehennemde yanacağımı düşünürdüm hep. Ortamdan hemen uzaklaşmaya çalışırdım. Bir gün YouTube’dan video izliyordum ve bunun sonucunda kapandım. Her neyse, zaman geçtikçe o zaman içimde hissettiğim, kalbime dolan din duygusunun kaybolduğunu fark ettim. Küçüklükten beri özgürlüğüme çok düşkündüm, içimden geldiği gibi davranabilmek istiyordum.

Ben küfür etmeyi seviyorum, dans etmeyi, eğlenmeyi seviyorum. Ama zaman geçtikçe kapalı olduğum için bunları yapamazmışım gibi gelmeye başladı. Küfür ettiğimde Müslüman olan açık bir insandan daha fazla dinime leke sürdüğümü hissettim. Çünkü kapalı olunca ister istemez İslam’ın da temsilcisi oluyorsunuz.

Zamanla, aynaya baktığımda gördüğüm kişi beni mutlu etmemeye başladı. Dışarı çıkacağım zaman başımı kapatmam gerektiğini düşününce dışarı çıkasım gelmiyordu. Başımı kapatıp aynaya bakınca yüzüm düşüyordu. Dışarıda kapalıyken herkesin gözünü üstümde hissediyordum, başımı kaldıramıyordum, yok olarak yürüyordum. Bu benimle ilgili bir şey. Kapalılık kendimi sevmeme engel oluyordu. Özgüvenim düşüyordu, aşağılık duygusu hissediyordum. Dışarıdaki kapalılara karşı böyle bir bakış açısına sahip değilim, sadece kendime karşı var bu. Herhangi bir şeye katılacağım zaman kendimi insan olarak değil, kapalı olarak değerlendiriyordum ve ‘Tuhaf gözükür müyüm’ diye düşünüyordum. Ama bunun en büyük nedeni içim ve dışımın tutarlı olmamasıydı. Göründüğüm gibi olamıyordum, olduğum gibi görünemiyordum.

Neyse, birkaç ay önce annemlere ciddi olarak açtım bu konuyu. Çok tartışma oldu. En sonunda annem, babama; “Bırak, bir gün dışarı açık çıksın görür, rahat edemez ki.” dedi. O gün çıkacaktım ama son anda beni bir şey durdurdu.

5 gün önce, cidden artık dayanmıyordum. Anneme akşam kitap almaya gideceğimi ama dışarı çıkarken başımın örtülü olmayacağını söyledim. “Yine kim girdi aklına!” diyerek arkadaşlarımı suçladı. “Her istediğin olmak zorunda değil, psikoloğa götürelim seni.” falan dedi. Ama ben o gün dışarı açık çıktım, akşamı da babamla konuştum. Babam ise; “Ne denir bilemiyorum. N’aparsan yap. Aç kızım, başını da aç, götünü de aç.” dedi. O günden beri babam beni görmezden geliyor, açılmamı onun sözüne karşı gelmem, onu yok saymam olarak görüyor. Ama düşününce, sırf onun istediği için kapalı kalsaydım da Allah rızası için olmasaydı, o zaman ne anlamı kalırdı ki? Onlar için önemli olan tek şey yapılıp yapılmaması.

Her neyse, demek istediğim şu; çevremden, ‘Yapmasaydın’ diyen de oldu, destekleyen de. Ben kendimi çok iyi hissediyorum. Pişman değilim. Şimdi olmasa ileride bir gün mutlaka yapacaktım. Bu benim hayatım. Herkes istediği gibi yaşasın hayatını, benimkine karışmasın.

(Görsel: Alice Neel)