Merhabalar. Buraya üç sene önce de bir yazı yazmıştım, korku ve umutsuzluk dolu bir yazıydı. Bugün tam tersi şeyler yazmaya geldim.

Ben 21 yaşındayım. Üniversiteye gittiğim sene ailemin haberi olmadan açıldım. Küçüklüğümden beri dindar bir ailede büyüyen biriydim zaten. Hatta eskiden ben de onlar gibiydim. Bugün “yobaz” olarak nitelendirdiğim insanlardan biriydim. Ferace giyiyor, Kur’an kurslarına gidiyor, günah diye erkeklerle konuşmuyordum. Ateist insanlarla din hakkında uzun uzun tartışmalar yapıyordum. Sonra birden, Kur’an’da başörtüsüne dair bir şeyin olmadığını acı bir şekilde fark ettim. Tahmin edeceğiniz gibi, kabullenişim hayli zor oldu. Sıcaklarda başımdaki örtüyle boşa terlemişim, kendimi kısıtladığım, hatta bazen de aşağıda gördüğüm her şey boşunaymış. Bunu kendime itiraf etmemle birlikte fark ettim ki, aslında ben başörtülüyken kendimi hep diğerlerinden bir tık aşağıda görmüşüm. “Başörtülüyüm ama aslında evrime inanıyorum, başörtülüyüm ama aslında film kültürüm var, başörtülüyüm ama aslında…” cümleleri. Sürekli kendimi kanıtlama ihtiyacı içindeydim ama bunu kendime bile itiraf edemiyordum. Yaşadığım bu aydınlanmadan sonra, fikirlerimi ablamla da paylaştım. Ona da mantıklı geldi ve o da çok geçmeden açıldı. Ablam evli olduğu için çok sorun olmadı. Arkasından; “Kocası istemiş.” dediler. Ablam, babamın karşısına; “Kur’an’da böyle bir şey yok.” diyerek çıktığı için, ilahiyatçı babamla sonu gelmeyen tartışmalara girdiler. Annem sadece ağladı, kendini yerlere attı; “İnanmıyorsan bile benim için kapan.” dedi. Ablam ikisini de dinlemeyip kendi bildiğini yapmaya devam etti ama annem bu durumu hiç kabullenemedi. Üzerinden üç yıl geçmesine rağmen hala ara ara; “Acaba ne zaman geri kapanacak, hevesini almadı mı? Yeter.” gibi şeyler söylüyor arkasından. Tüm bunlara şahit olan ben, kimseye söylemeden üniversiteye gittim ve açıldım.

Karantina süresince evde ailemle beraber kaldım ve en sonunda bir yerde patladım. Konu açılmam değildi ama bir şekilde buraya kadar geldi. Babama açılmak istediğimi, kendimi böyle rahat bir şekilde ifade edemediğimi söyledim ve inanır mısınız, kafamda kurduğum senaryoların hiçbiri gerçek olmadı. Babam; “Sen istedikten sonra ben ne diyebilirim ki?” dedi. Kendimi daha rahatlamış hissettiğim başka bir an yok hayatımda. Zaten istediğimi yapıyordum ama onay altında olmak beni inanılmaz rahatlattı.

Babam buraya geldiğim zamanlar en azından biraz daha “elalemin bir şey demeyeceği” şekilde giyinmemi istedi. “Annenle de ben konuşurum.” dedi. İstediği şey kendimden taviz vermem, biliyorum ama şu an için bu bile harika bir şey benim için. Sonuçların, korkmadığım şekilde olması beni çok mutlu etti. Gerçekten kafada kurulan sonuçlardan daha kötüsü olmuyor asla. Bunun için 3 yıl beklemiş de olsam şu an, değdi, diyorum. Lütfen kendiniz gibi olmaktan korkmayın. İşler bir şekilde yoluna giriyor, sadece biraz sabır. Şunu da unutmayın ki, asla yalnız yürümüyorsunuz.

(Görsel: Nona Limmen)