Merhaba, buraya sadece içimi dökmek istiyorum. Bundan 2 yıl önce, babamın ‘Kapat artık şu başını’ baskısı yüzünden kapandım. Aslında babam çok sert biri değildir fakat bunu sürekli tekrar etmesinin sebebi elalemdi, din değildi; bunu biliyorum.

2 yıl boyunca sorun yoktu ama bu sene artık gerçekten istemeyerek takıyorum çünkü zorlama ile olunca sonucu güzel olmuyor. Artık açılmak istiyorum, yağmur yağdığında yağmurun altında saçımın ıslanmasını ve rüzgârda saçımın savrulmasını istiyorum, diğer kızlar gibi. Açılma konusunu anneme açtım ve destek oldu ama babama açmaya korkuyorum. Tabii çevreden de…

Sonra kendi kendime ‘Bu senin hayatın, neden başkaları ne düşünür diye yaşıyorsun ki? Sonra daha çok pişman olursun, hem isteksizce takman sana nasıl bir fayda sağlayabilir ki?’ diye düşünmeye başladım. Sonra tesettür konusunu sorgulamaya başladım. Neden zorunlu? Neden bu durum bana erkeklerin kendilerine hakim olamamalarının cezası gibi geliyor? Onların tesettürü göz kapakları iken neden bizim saçımızı örtmemiz gerek? Saç bir erkeği nasıl tahrik edebilir? Bu ikilemler beni çıkmaz bir yola soktu. Açılmazsam hep mutsuz yaşayacağım, açılırsam da dışlanma ve işin günah boyutu… Her gün içimde bunun savaşını veriyorum, her gün bu çıkmazlık yüzünden saatlerce ağlıyorum. Keşke geçmişe gitsem de babamın bu direnmelerine karşı çıksam ve hiç kapanmasam ama bu imkansız, biliyorum.

Şunu da söylemek istiyorum; tesettür konusunu düşünürken içimde sanki dinden çıkıyormuşum gibi bir his vardı, sanki bu durum asla sorgulamaması gereken bir şeymiş gibi. Bu ise beni sanki bir daha asla o eski ben olamayacakmışım gibi hissettiriyordu. Çünkü açık olduğumda düzenli namaz kılan ve Kur’an okuyan bir kızdım ama bu düşünceler içinde bunlardan da koptum. Keşke hiç kapanmasaydım da yine namaz kılan o açık kız olsaydım, belki Allah katında şu ankinden daha kıymetli olurdum.

(Görsel: David Inshaw)