Merhabalar, nasıl toplasam bilemedim ama yazmak istedim. Ben 15 yaşında evin en küçüğü olan genç bir kızım. Muhafazakar bir çevre ve oldukça baskıcı bir ailede yetiştim. 10 yaşındayken babamın bir gün “Artık saçını ört, günah” demesiyle kapanmaya zorlandım. Ertesi gün misafirliğe giderken açık gittim çünkü ben kapanmayı istemedim. Ben saçlarını seven bir insandım fakat babam beni açık görünce öyle kızdı ki, korkumdan çocuk aklıyla kapandım. Her fırsatta, her yaz yurda gönderildim

Ortaokulda İmam Hatip ortaokuluna gönderildim. İçten içe hiç istemedim ama sesimi çıkarmaya cesaretim yoktu. Okulumu çok sevdim. Sadece bazı dersler ağır gelmişti ama yine de aileme hiç şikayet etmedim. İçten içe açık insanlara çok özendim çünkü ben bir çocuğum ve bazı şeyler içimde kalmıştı. Aileme bunlardan hiç bahsedemedim çünkü bir şey desem şımarık diyeceklerdi. Bu yaşıma kadar pek şikayet etmeyip kabullendim ama artık böyle bir insan olmak istemediğimi fark ettim çünkü ben bunu Allah rızası için yapmıyorum, babama olan korkumdan yapıyorum.

Benim annem de babam da ilkokul terk insanlar, pek bilgili değiller. Bizim evde bir sorun yaşandığında konuşularak çözülmez. Herkes susar, babam bağırır çağırır ve en son babam ne derse, o olur. Annemle güleriz, eğleniriz beni “Kızım” diye sever ama çok dar görüşlü bir insan ve yeni fikirlere açık değil. Küçüklüğünde ona ne öğretildiyse körü körüne inanan ve din konusunda aşırıcı biri. Babam da ben küçükken beni çok sever, kucağından bile hiç indirmezdi. Şimdilerde bazen “Kızım” diye seviyor, bazen yüzüme bile bakmıyor. Bana hiç elini bile kaldırmadı ama açılmak istediğimi söylersem yapabileceklerini düşünemiyorum bile. O da çoğu baba gibi her şeyi ben bilirim kafasında. Hiç “Yapmak ister misin” diye sormaz, sadece “Yap” der ve sen onu yapmak zorunda kalırsın. Din konusunda o da baskıcı ve çok muhafazakar. Her konuda kısıtlar durur. Eve akşam 5’ten sonra gelirsem yemediğim azar kalmaz. Arkadaşlarımla buluşmak için 1 ay önceden izin alırım mesela. Babam bir gün telefonda bir erkekle konuştuğumu gördü halbuki sadece arkadaşımdı. Beni “Benim tepemin tasını attırma, seni okutmam, eve kilitlerim bir adım bile dışarı çıkamazsın!” diye tehdit etti. Hâlâ da ediyor. Durup dururken “Biz sana çok yüz verdik, başımıza bela olacaksın bir gün” deyip duruyor. Sürekli telefonumu kontrol ediyor. Bana güvenleri yok ama var gibi de. Karışık bir olay ben de çözemedim.

Lisede LGS’den yüksek bir puan alamadım. Babam da sınavla kazanamadığım sürece başka okullara göndermeyeceğini söyledi. Halbuki Anadolu lisesine gidebilirdim ama babam yine zorla İmam Hatip lisesine gönderdi. Hiç şikayet hakkım olmadı. Ablamla abim de baskıya maruz kalmış, hatta babam onlara zorla ilahiyat okutmaya çalışmış ama onları başka şehre de göndermemiş. Ablamı zor bela açıktan okutmuş, abim de okumak istememiş ve hafızlık yapmaya gitmiş. Bütün çevrem böyle. Özellikle kız çocuklarını zorla yurda gönderip başını kapatıyorlar. Erkeklere ise karışan yok.

7-8 yaşlarındayken dayım “Senin kafan açık” diye beni evlerine almazdı. Ben de kapıda ağlar, giremezdim içeri. Zorla başıma örtü bağlar, ancak öyle alırdı. O yüzden hiç gidesim gelmezdi onlara. Şimdi benim akrabalarım bile böyleyken, babama “Nasıl açılmak istiyorum” diyeceğim? En azından bir kişi bana destek verse, ben yine çıkarırım sesimi. Çevrenin vereceği tepkiden ya da annemden korkmuyorum. Benimle konuşmasınlar, yüzüme bakmasınlar umurumda olmaz. Babam da konuşmasa, beni evden kovsa çok sorun etmem ama ben eve kilitlenmek istemiyorum. Ben okuldan alınıp yurda gitmek istemiyorum ya da kemiklerim kırılana kadar dövülmek istemiyorum. Ben sadece kendim olmak istiyorum ve bunu hiçbir zaman başaramayacağımı biliyorum. Cesaretim yok, babamdan korkum var.

(Görsel: Gideon Rubin)