Merhaba. Bu sayfayı neden bu kadar geç buldum ki… Cidden her gönderide biraz kendimi buldum, üzüldüm… Çok özel bir hesap gerçekten; benim gibi bir sürü insan olduğunu bilmek, “Anormal değilmişim, evet, bende bir sorun yokmuş” dedirtiyor.
Ben 17 yaşındayım, 13-14 yaşlarımdan beri kapalıyım. Ailem dindar ve İmam Hatip’te okudum. Okul ortamı, öğretmenlerin söyledikleri vesaire derken kapanmaya karar verdim… Hayatımın hatasını yaptım.
Kapandığımda ilk başlarda kendimi çok iyi hissettim. Zor bir şey yapmıştım kendime göre çünkü. Daha sonra, zaman ilerledikçe bundan utandığımı fark ettim. Ama tabii ki kimseye söylemedim. Özgüvenim kırıldı, yıllarca topluma girememe ve küçük görülme korkusu yaşadım, hala yaşıyorum. Ailem bir yere giderken asla onlarla beraber gitmek istemedim, böyle davrandığım için hep kızarlardı ama nedenini sormadılar hiç, tahmin de edemediler. Açılmak istiyorum ve bunu arkadaşlarıma söylediğimde karşı çıktılar; “Sen böyle de güzelsin” gibi şeyler söylediler oysa mesele güzellik değil ki… Şu “Rüzgarı hissetmek istiyorum” cümlesi o kadar kalbime dokunuyor ki benim…
Her neyse, sonunda dolaylı yollardan isteğimi belirttim. Babam mevzuya karışmasa da annem bu konuda o kadar sert ki… Aylardır demediği şey kalmadı, bir türlü kabul etmiyor. ‘Orospu’ diyor bana bildiğiniz. O kadar garip ki anlamıyorum. Nefret ediyorum gerçekten; bazen ‘Böyle yaşamak zorundayım, tamam, kabulleneyim’ diyorum ama yok, yapamam.
Bazen dışarı çıkıyorum kapüşonlumu takıp, kimse olmuyor yanımda, biraz uzaklaşınca açıyorum saçımı. İstediğim gibi olduğumda o kadar iyi hissediyorum ki… Bize bunu dayatan düzenden nefret ediyorum, İslam bu değil; zorlaştırmaz, kolaylaştırır, baskı kurmaz, hoşgörülüdür… Annemse “Gerekirse dayak bile atarım” diyor. Bundan korkum yok tabii fakat ne kadar saçma, gerçekten utanıyorum.
Yıllardır kendimi şeytan gibi hissetmekten yoruldum, suçlu gibi hissetmek istemiyorum artık. Kim ne der, nasıl bakar; umurumda bile değil bu. Şu an ailemle yaşadığım için onların istediği gibi olmaya mecburum. Üniversite sınavında istediğim bir yeri kazanırsam ne yapacağımı bilmiyorum ama kapalı olmayacağım kesin… Ama annem ne yapıp ne der bilmiyorum, ben kendimi nasıl kabul ettiririm; bilmiyorum.. Ama tek bildiğim cesur olacağım; bu benim hayatım ve istediğimi giyerim, istediğim gibi olurum… Her şeyden önemli olan tek bir şey var, o da iyi bir insan olmak.. Gerisi Allah ile kul arasındadır.
(Görsel: Auguste Chabaud)