Hadi bakalım, başlıyoruz. Herkes gibi ben de başörtüsü konusundan mustaribim. 13 yaşımda ailemin isteği ile kapandım. Burada çok üstü kapalı bir baskı söz konusu oldu diyebilirim çünkü savaşmayı kabul etmeyip kapanmaya tamam dediğim için baskı kuracak ortamı onlara hiç yaratmadım. Birkaç sefer geçiştirebildim ancak baktım ki olmuyor, herkes gibi ben de o küçük yaşımda kapanmayı kabul etmek zorunda kaldım.

O yıl okullara kapalı gidilmeye başlanıyordu ve ben 8. sınıfa kapalı başlayacaktım. Okula kapalı girildiği halde, “Kimse kapalı değil, böyle rahat değilim” diye geçiştirip okulda açık ve dışarıda, dershanede vs. kapalı oluyordum; çok saçmaydı. Part time kapalı, part time açık gibiydim. Liseye geçince artık tamamen kapalı olmaya başladım. Aslında kapalı olmayı başından beri istemiyordum ama bunu kendime ancak 11. sınıfta itiraf edebildim. O dönemden sonra da bende ipler koptu zaten. İç kargaşalara, çekişmelere hoş geldin dedim böylece.

Ailem muhafazakâr bir aile, açılmama elbette hoş bakmayacaklardı. Hoş bakmaları umurumda değil, zaten izin de vermeyeceklerdi yani. Uzun bir süre söyleyemedim, ta ki bu yaza kadar, artık yetmişti çünkü. Şimdi aynı durumda olduğum kişiler varsa diye olayı iyice açayım. Ailem muhafazakâr ama benden herhangi bir şeyi esirgemezler. Her şeyim olsun, en iyisine sahip olayım istiyorlar, zaten problem bu; en iyisini istedikleri için kendi iyilerini vermeye çalışıyorlar hep. Giyim kuşamımda çok baskıcı değiller, okul okumamda -ki özel okulda, başka şehirde okutuyorlar-, maddiyatta yani her şeyde süperler. Ama işte konu açılmaya gelince sanki ben şeytana tapmaya başladığımı söylemişim gibi felaket bir şeye dönüşüyor her şey. Annemin sebebi, ben açılırsam onlara da günah yazılacak olmasıymış, o ölünce yapabilirmişim. Çok bencilce. Çok saçma. Beni sevdiklerine çok inanıyorum, sonra bunu duyunca her şey altüst oluyor. Seviyorsan bu bencillik ne demek? Özetle hem bana her şeyi sunan hem de beni bir kapalı kutuya koyan bir ailem var, diyelim.

Açılmak istediğimi söylediğimde bağırış çağırış olmadı ama annem pek de kabul etmedi. En son, karar “Babanla güzelce konuş, onayını alırsan olur” noktasına geldi. Ablamlardan biriyle konuştum, “Her halinle severim ben seni ama babamı ikna edemezsin, o bu yapıda bir insan değil, sahip oldukların elinden alınırsa daha çok üzülürsün” gibi şeyler söyledi. Yani umut verirken umutlarımı da söndürdüler. Okulumdan olmayacağım sürece her şeye katlanabilirim ama ‘Okula gitmeyeceksin’ gibi bir şeyle karşılaşırsam hem hayatım hem de ailem benim için biter. Hayatı ve kendimi çok sevmeme hatta kendime âşık olmama rağmen, işi canıma kıymaya kadar götürebilecek gibi hissediyorum. Bu arada, abim evli ve yengem açık ve babamla yengemin arası çok iyi. Diyorum ki yengemi seviyor, iyi biri olduğunu biliyor, ben açılsam benim niye kötü olduğumu düşünsün ki? Ama yine de ne yapacağını bilmiyorum işte.

Sadece bir an önce açılmak istiyorum. Benimle aynı aile yapısında, aynı durumda olan ya da babama söyleme konusunda fikri olan biri varsa lütfen yorumlara yazabilir mi? Arkadaşlarıma ya da kimseye anlatamıyorum ve bir bakış acısına çok ihtiyacım var. “Bak, şöyle yapabilirsin ya da ben böyle yaptım” demeniz bile çok etkili, gerçekten. Şimdiden teşekkürler herkese. Buraya kadar okuduysanız eğer unutmayın öyle ya da böyle hepimiz bir gün başaracağız!

(Görsel: Bernard Ghobert)