Merhaba, ben de bu sayfadaki birçok kişi gibi kapalı olduğum için mutlu değilim. Ben 11 yaşımda kapandım. Ortaokulda İmam Hatip’e gönderildim. İmam Hatip’in nasıl bir yer olduğunu bilmiyordum, bunu o yüzden kabul ettim. Zaten itiraz etseydim de gönderilecektim. Neyse, okula başlar başlamaz kapandım. Etrafımdaki herkes kapalıydı ve 11 yaşımızda, daha ergenliğe bile girmemişken hocalar bizden kapanmamızı istiyordu. Ben de o zamanki aklımla kapanmak istedim. Ailem hiç engel olmadı, aksine akrabalara bu yaşta kapandığım için övündüler ve seve seve kabul ettiler.
Şu an 17 yaşındayım ve çocukluğumda çevre baskısıyla kapanmanın sorunlarıyla yüz yüzeyim. Açılmak istediğimi aileme söylemeye bile cesaretim yok. Onların eleştirileri ve sözleri altında ezileceğimin farkındayım. Akrabalar açıldığım anda dinden çıkmışım gibi tepki verecek. Etrafımda bu kadar baskı varken kendimi köşeye sıkışmış, içime attıklarımla boğulmuş gibi hissediyorum.
Bugün yakın arkadaşım açıldı ve annemin ona olan tepkisi bile bir hayli büyükken ben kendimi çıkmazda hissediyorum. Bana, sadece bunun böyle olması gerektiği için kapandığımı, güzel giyinmenin, güzel görünmek istemenin hakkım olmadığını bile düşündürüyorlar. İçimdeki kalan kendim olma hevesim bağırıyor ama sanki her şey bunu susturmak için uğraşıyor. Artık hiçbir şeye hevesim kalmadı, benliğim benden uzaklaşıyor. Eskiden keyifle resim yapan, kitap okuyan, film izleyen benim; şu an içimden bunların hiçbirini yapma isteği gelmiyor. Ne yapmam gerektiğini bilmiyorum. Benim gibi olan ve dertleşmek isteyen varsa Instagram hesabım: @melike_sertr, yazabilirsiniz.
(Görsel: Guim Tió Zarraluki)