Selam, bu sayfayı daha yeni öğrendim ve iyi ki de öğrenmişim. Çünkü daha 2 gün önce aileme açılmak istediğimi söyledim ve beni çok güçlü bir şekilde reddettiler. Kimse beni anlamıyor, demek istediklerimi asla anlayamadılar. Buraya yazmak ve yazılanları okumak bana gerçekten çok iyi geldi.

Ben 12 yaşında kapandım. Beni zorladılar diyemem çünkü böyle bir şeye gerek kalmadan beynimi çok güzel yıkamışlardı. Bunun olması gereken bir şey olduğunu iyice sindirmişlerdi. Ben, bunun bir hata olduğunu kapandıktan sonra anladım çünkü mahalledeki arkadaşlarımdan utanıp kaçmaya başladım. Onlar aşağıda oynarken ben perde arkasından gizli gizli onları seyrettim ama geri dönüşü olmadı çünkü küçüktüm ve aileme söyleyecek gücüm yoktu.

Şu an üniversite 1. sınıfa gidiyorum. Dile kolay, 7 senedir kapalıyım ve bu bez parçası benim için hiçbir anlam ifade etmiyor. Düşüncelerimle, yapmak istediklerimle çok çelişiyor. Şu an hala bundan kurtuluşum yok. Erteledim, ‘Mesleğimi elime alınca yapacağım’ dedim; aileme de aynen böyle söyledim. Fakat onlar önlem almaya çalışacaklar gibi; başarabilir miyim, bilmiyorum. Acaba daha ne kadar istemediğim şeyleri yapmaya zorlanacağım? Size bir tavsiye, aileniz katıysa siz bu fikrinizi söylemeyin. İleride onlardan uzak bir hayat kurduğunuzda yapın çünkü şu an beni kısıtlamaya başlıyorlar ve benden çok korkuyorlar. Üniversiteye şehir dışına gittiğimde beni rahat bırakmayacaklar, bunu biliyorum. Keşke onlara hiç söyleseydim. Anlamak bile istemediler, sadece ‘Bizi üzdün’ deyip üstümde psikolojik baskı kurdular, vicdanıma oynadılar ve onlara olan sevgimi kullandılar!

(Görsel: Will Barnet)