Selam, bu sayfayı daha yeni öğrendim ve iyi ki de öğrenmişim. Çünkü daha 2 gün önce aileme açılmak istediğimi söyledim ve beni çok güçlü bir şekilde reddettiler. Kimse beni anlamıyor, demek istediklerimi asla anlayamadılar. Buraya yazmak ve yazılanları okumak bana gerçekten çok iyi geldi.
Ben 12 yaşında kapandım. Beni zorladılar diyemem çünkü böyle bir şeye gerek kalmadan beynimi çok güzel yıkamışlardı. Bunun olması gereken bir şey olduğunu iyice sindirmişlerdi. Ben, bunun bir hata olduğunu kapandıktan sonra anladım çünkü mahalledeki arkadaşlarımdan utanıp kaçmaya başladım. Onlar aşağıda oynarken ben perde arkasından gizli gizli onları seyrettim ama geri dönüşü olmadı çünkü küçüktüm ve aileme söyleyecek gücüm yoktu.
Şu an üniversite 1. sınıfa gidiyorum. Dile kolay, 7 senedir kapalıyım ve bu bez parçası benim için hiçbir anlam ifade etmiyor. Düşüncelerimle, yapmak istediklerimle çok çelişiyor. Şu an hala bundan kurtuluşum yok. Erteledim, ‘Mesleğimi elime alınca yapacağım’ dedim; aileme de aynen böyle söyledim. Fakat onlar önlem almaya çalışacaklar gibi; başarabilir miyim, bilmiyorum. Acaba daha ne kadar istemediğim şeyleri yapmaya zorlanacağım? Size bir tavsiye, aileniz katıysa siz bu fikrinizi söylemeyin. İleride onlardan uzak bir hayat kurduğunuzda yapın çünkü şu an beni kısıtlamaya başlıyorlar ve benden çok korkuyorlar. Üniversiteye şehir dışına gittiğimde beni rahat bırakmayacaklar, bunu biliyorum. Keşke onlara hiç söyleseydim. Anlamak bile istemediler, sadece ‘Bizi üzdün’ deyip üstümde psikolojik baskı kurdular, vicdanıma oynadılar ve onlara olan sevgimi kullandılar!
(Görsel: Will Barnet)
Comments (2)
Seni çok iyi anlıyorum. Bende 10 yaşında kapandım tıpkı senin gibi zoraki diyemem ama beynimi zaten yıkamışlardı. 18 yaşıma geldiğimde anneme açılmak istediğimi söyledim bana orospu muamelesi yaptılar kız kardeşimle birlikte (kız kardeşimle aramda 1,5 yıl var ve o açık 😀 ) ama annem için onun açık olması sorun değildi tek sorun bendim. Sonrasında annemin ağlamalarına kıyamadığım için kimse duymadan tekrar kapandım. Şimdi 25 yaşındayım evliyim ve bir kızım var. Dün akşam eşime açılmak istediğimi söyledim çocukluğumu anlattım oda beni anladı ve nasıl istersen dedi. Fakat şimdide eşimin ailesini düşünmeye başladım çünkü onlar benim ailemden çok daha katılar ve kalabalık bir sülale. Kayın validem için kapalı gelin çok önemli. Eşim kimseyi umursama desene ben öyle yapamıyorum maalesef ne yapacağımı bilmiyorum :(((
Şuan seninle ben aynıyız resmen.
12 yaşında kapandım ve şimdi evliyim 23 yaşındayım. Ailem kıyamet koparır ama yine de kabul eder, etmese bile umrumda değil pek ama eşimin ailesi…. Okadar katilar ki. Açık olsam oğullarıyla evlendirmezlerdi öyle söyleyeyim. Hatta kapaliyim ama pantolon giyiyorum diye laf ediyorlar. Giymemi istemiyorlar, tabi onları umursayacak değilim ama ona laf eden acilsam neler olur neler…
Bıktım insanları düşünmekten ya yeter cidden. Başka bir şehre gidip herkesten uzak özgür bir hayat istiyorum. Ama olmuyor… Sıkışmış hissediyorum.