Merhaba, şu an buraya yazıyorum çünkü yarın büyük bir karar alacağım ve açık bir şekilde dışarı çıkacağım. Cesaret almak için yazılarınızın çoğunu okudum ve açıkçası böyle ufak adımlar attıkça daha fazla cesaret edeceğimi düşünüyorum.

Öncelikle ben de 5. sınıfta özenerek kapanan biriyim. Annem, babam ya da abilerim bu konuda asla baskı yapmadı hatta bunu yapmak için yaşımın küçük olduğunu söylediler. Zaten annem de 30’lu yaşlarında kapanan bir kadın. Ama ben inat ettim; çocukluk ya, hemen büyümek istiyordum. Bu kararın hayatımda neleri etkileyeceğini o zaman henüz bilmiyordum.

Şu an 18 yaşındayım ve hala kapalıyım. Birkaç hafta öncesine kadar açılacağımı düşünmezdim. Ama zamanla eve gelen kuzenlerimin eşlerinin yanında vesaire kapanmadım. Zaten kendi kuzenlerimin yanında da kapanmıyorum. Ama özellikle şu pandemi sürecinde evde durdukça, dışarı kapanıp çıkmak zoruma gitmeye başladı. Bir köpeğim var, onu dışarı çıkardığımda insanların aklına ‘Dindar birinin nasıl köpeği olur?’ gibi düşüncelerin geldiğini biliyorum. Çünkü dine göre evde köpeğe bakılmaz.

Artık bu kalıplar içinde yaşamadığımı fark ettim ve 3 gün önce 2 arkadaşıma söyledim. Destekleri sayesinde anneme artık kapalı kalmak istemediğimi söyledim. “Ben karışmam, senin kararın” dedi. Babam henüz bilmiyor, abilerim de. Ama onların da karşı geleceğini sanmıyorum. İçime korku düşüren tek şey, alışmışlık hissi. Yıllardır böyleyim, sanki artık başka bir ben olacağım. Bir de ailemin geri kalanına söylemekten ister istemez korkuyorum. Fikrimi neyin değiştirdiğini mutlaka soracaklar. Dinden soğumadım, sadece belli bir kalıbın içine girmekten sıkıldım.

Yarın arkadaşımla buluşacağım ve cesaret edebilirsem açık gideceğim. Kendimde koyduğum o engeli aşarsam. Umarım bu sayfada yazan herkesin hayatı istediği gibi olur. Başımı açıyoruz diye dinden çıkmıyoruz ve kimseye dinimizin ölçüsünü kanıtlamak zorunda değiliz. Bırakalım da ister kapalı ister açık, istediğimiz şekilde yaşayalım. Kendimizi kalıplar içine sokmayalım.

(Görsel: Guim Tió Zarraluki)