Merhaba, bu sayfayı birkaç ay önce keşfettim. 13-14 yaşlarımdan beri kapalıyım. Şu anda 29 yaşındayım. Yaklaşık 15 sene boyunca ailemin bana sunduğu hayata uyumlanmaya çalıştım. 1 ay önce açıldım. Tabii ki uzun süre düşündüm; benim gibi insanların neler yaşadığını araştırdım, yazılar okudum.

Benim annem çok aşırı muhafazakâr ve aşırı derecede baskıcı bir kadındır. Tartışmalardan dolayı 3-4 ay küser ve bizimle konuşmaz. Kapalılık tabii ki ailemin tercihi idi, ben hiçbir zaman istemedim. Hiçbir zaman Kur’an kurslarında okumak istemedim, hiç anlamadılar. 7 yıl önce evlendim, bir kızım var. Kapalı olmayı istemiyorum ve örtüyü taşımayı artık kaldıramaz oldum. Ailem Antalya’da yaşıyor, eşim ve kızımla biz 1 sene evvel İstanbul’a taşındık. Burada açılma kararım vardı. Bir gün kapıyı başım açık açtım diye annem bana çok kötü davrandı, benim evimde misafir olduğu halde arkamdan çok kötü konuştu, hepsini duydum ve o gün bir karar aldım. Bir örtü parçası ile kızının değerini belirleyen bir annem var ve ben bu örtüyü ailem için taşımayacağım, dedim. Bu süreçte eşim destek oldu, “Mutlu olacağın şeyi yap” dedi, kararımı hiçbir zaman yargılamadı. Açıldığımı aileme nasıl söyleyeceğimi bilemedim. Annem aşırı tepki verir ve küserdi, biliyorum.

İşe başlayacağım hafta annem gelecekti. Eşimle konuştuk, açıldığımı bilsin diye kararlaştırdık. Eşim “Ben konuşurum” dedi ve anneme açıkladı. “Ben destek oluyorum, artık böyle yaşamak istiyor” dedi. Annemin söylediği şey “Ben gelmiyorum, kaldıramam, o da gelmesin, gelirse bile ben evde durmam, başka yerlere giderim” oldu. Ben ailemi göremeyeceksem onların evine gitmemin ne manası var? İşe başladım ama o kadar kötü hissediyorum ki… Annem küs, babam bana beklemediğim şekilde “Artık inanmıyor musun?” gibi şeyler söylüyor. “Baba,” dedim, “insan açıldı diye Allah ile bağı kopamaz, neden inançsız olayım?”. Telefonu kapattı. Bu psikoloji ile işyerinde deneme haftamda sürekli durup durup ağladım ve devam edemedim. İşverenim anlayışlı idi, iyi bir şekilde ayrıldım. Şu an gördüğüm psikolojik baskıdan dolayı hiçbir şeye adapte olamıyorum. En yakın arkadaşımın yanına geldim, o bile ‘Neden yaptın?’ dedi, desteklediği ve her şeyimi bildiği halde o bile eleştirel düşünceler taşıyor.

Benim bir kızım var, ben evlenmişim, ayrı şehirdeyim ve hala ailemin baskısını üzerimde hissediyorum. En güzel ve en becerikli çağlarımda okuyup sevdiğim işi yapmak varken yurtta kalmak, İmam Hatip’i zar zor bitirmek vesaire derken hiçbir zaman kendim olamadım. Neredeyse 20 senedir ailemin yanında kendim olma savaşı veriyorum. Benim de bir evladım var, istiyorum ki o bana her şeyini anlatsın, mutlu olsun, sevdiği bir işi olsun, sevdiği bölümde okusun. Onu hiçbir şeye zorlamak istemiyorum. Ama ailemin beni bu yaşımda bu şekilde hissettirmesini anlayamıyorum. Her şeye rağmen bu mücadelemde kararlıyım. Bir gün bu kendim olma savaşını kazanmış olacağım ve kızım hoşgörünün olduğu bir ortamda büyüyecek, kendi kararlarını verecek. Ailemin bana olan tavırlarına üzülüyorum ama bu beni yıldıramaz.

Benim gibi hisseden ve kendi olamayan pek çok kadının da kendi kararlarını alması, uygulaması ve güçlü kadınlar olarak topluma kazandırılmasını çok istiyorum.

(Görsel: Marc Chagall)